BAL ARISI * B.A.S. IV - FİNAL

17.BÖLÜM - ATEŞLER SÖNMESİN

veeee upuzuuuuun bir bölümle sizlerleyim :) Sürprizli, bol romantzimli bir bölüm sizlerle :) Alev alsın mı buralar ;)

***
Erdi nefes nefese durduğunda tişörtü ile terini sildi. Evet yeterince terlemişti. Şimdi gidip klimalının karşısında uyuma vaktiydi. Yeniden odasına koşarak gitti. Çıkmadan klimayı açmıştı zaten. Neyseki elektrik oda kartına bağlı değildi. Odaya girdiği an soğuk hava yüzüne çarpmıştı.

“Uuu... Tam istediğim gibi. Aşk yoluna ölmeyiz inşallah, yoksa Leyla’m çok üzülür.” Tişörtünü çıkarırken kendi kendine şarkı mırıldanıyordu, “Ateşliyim ateşli ateşli... Akıl mı bıraktı bende sanki... Hayır mı şer mi bilmem ama... Ateşliyim ben ateşli...” aynaya bakıp, saçını hafifçe dağıtırken şeytanca sırıttı ve kendini yatağa sırt üstü attı. En son resepsiyonu aramayı da ihmal etmedi. Birinin müdür hanıma haber vermesi lazımdı değil mi?

***

A: “Günaydın sevgilim?”
M: “Günaydın :)”
A: “O gülücüğün anlamı ne yani? Aşkım, hayatım yok mu?”
M: “Gülüşüm, demek. Sen bana günaydın yazınca, sabahım mutlu başladı.”

A: “İyi ki yazmışım o zaman. Mutluluk sebebin olmak güzel.”
M: “İyi ki :)”
A: “Akşam program yapma. Seni bir yere götüreceğim.”
M: “Nereye?”
A: “Sürpriz.”
M: “Aaa... Akşam benim iki hafta öncesinden yapılmış programım var. Ama sen bana katılabilirsin.”
A: “:( Üzüldüm. Neyse o zaman. Yarın akşam yaparız.”

M: “Olur. Gelmeyecek misin?”
A: “Yok ya. Ben de iş yerindeki işlerimi bitiririm. Yarın erken çıkarım. Seni alırım ve başbaşa oluruz. Olmaz mı?”
M: “Tamam olur :) Bende hastanedeki asistanlarla çıkacaktım, sende olsaydın iyi olurdu.”
A: “Hımm... İyiymiş.” -Ailesine ne oldu? Hep ailesiyle çıkıyordu bu!
M: “Neyse hastaneye geç kalıyorum. Görüşürüz.”
A: “İnşallah :)” -Görüşeceğiz küçük hanım!

***
Leyla kahvaltı salonunda, havuz başında ve deniz kenarında adamı göremeyince, lobiye gitti ve sanki önemsiz bir şeymiş gibi “Erdi bey otelden ayrıldı mı?” diye sordu. Belki bıkmış ve gitmiş olabilirdi.

Kadın “Hayır Leyla hanım,” dedi endişeli bir şekilde. “Demin resepsiyondaki arkadaşımla görüştüm, en son rahatsızlandığını öğrendik. Hatta sizi sormuş. Ama tabiki biz sizi rahatsız etmedik. Yeni gelen otelin doktoru Oya hanımı yönlendirdik.”
Leyla gözlerini kırpıştırdı, “Oya kim?”
“Yeni doktor.”

Kadın sinirle elini vurdu, “Hiç tanımadığınız bir doktoru adamın odasına mı yolladınız? Aferin size! Adam beni aramanızı söylemiş. Belli ki numara yapıyor! Hiç mi anlamadınız?” adamın yedek oda kartını alıp oradan ayrılırken hala homurdanıyordu, “Bu kadar da olmaz canım, insan anlar yani.” Resepsiyondan çıkıp, adamın odasına hızla yürüdü. Kapıya geldiğinde hiç çalma gereği duymadan açtı.
Arkadan gördüğü kadınla gözleri kocaman açıldı ve şeytanca sırıttı. Demek Oya buydu. İyi iyi, deyip duvara yaslandı.

Ellili yaşların ortasında olan hafif kilolu kadın gelen kişiye bakmak için arkasına döndüğünde, Leyla ile göz göze geldi.
“Siz işinize bakın, ama çok da şey etmeyin. Bence numara yapıyor. Kaçmış ateşi eksi bir mi?”
Kadın ayıplar gibi başını sağa sola salladı, “Kırkın altına düşmüyor. Siz Leyla mısınız?”
Leyla hafifçe doğruldu, endişelenmişti azıcık, “E-evet. Neden?”

“Bir saattir sizi sayıklıyor.”
Leyla kadına yaklaştı, “O alet doğru mu? Bozuk olmasın! Leyla mı dedi? Emin misiniz? Ela ya da Ayla olmasın, Allah korusun?”
“Ay elbette eminim! Alet de bozuk falan değil, bende öyle küçük hanım!” diyerek tekrar adamın alnına doğru tuttu, “Al kırk buçuk.”