Kimsesizler

Annem Evimi Elimden Aldı

Eve taşınalı 2 ay olmuştu. Yurt ortamı haddini bilmez kızlar bağıran hocalar olmadan tam 2 ayım muhteşem geçmişti.

Bir sabah ezan sesiyle uyandım. Elimi yüzümü yıkadım. Çayımı ocağa koydum ve güneşin doğuşunu terasımdan doyasıya seyrettim. Ne kadar da mutluydum. Hiç bozulmasın bu mutluluk, hiç bozulmasın bu huzur... Çayımı demledim kahvaltımı yaptım. Pek kıyafetim olmadığı için içlerinden birini giydim işe gitmek için yola koyuldum. Yol parası vermemek için sabah erken saatlerinden kalkmak işkence Gibi gelsede beni mutlu ediyor. İşyerine vardım. Tezgahtarlık yapmak çok zor bir iş. Mesela kıyafetleri düzenlemek müşterilerle ilgilenmek helede bayan müşterilerle. Bayan müşterinin bir tanesi geldi kıyafetlerin içinden şık bir elbise seçip kabine geçti. Bayan iri olmasına rağmen S beden almış ve bana seslenip bunların kalıpları neden dar diye azarladı. Ben Size L beden vereyim diyincede beni rezil etti. Asıl kendisi rezil önce o kiloları ver demi ya ayıp ayıp... 

Öğle yemeğimi aldım merdivene oturdum. Yemeğimi yerken kameradan müşterileri izlemek hep keyif vermiştir bana. Sonra müdür beni çağırdı yanına gittim. Müdürün yanında bir kaç adam vardı tanımıyordum ama başımın belada olduğunu anlamam pek uzun sürmedi. Gelenler çocuk polisiydi. Yanıma gelip kızım burası sana göre bir yer değil yurda dönmen gerek dedi. Dönüp müdürün yüzüne baktım. Git dedi... Git oku... Polislere zorluk çıkarmadan çıktım işyerinden. Fakat işyerimden polislerle alınmak zoruma gitmiş ve evimden kesinlikle olmuştum. Şubeye gidip ifade mi verdim neler yaptığımı anlattım. Polislere beni nasıl bulduklarını sorduğumda yurtta seni bekliyor dedi. Yurda gitmek için arabaya bindik. Polisler beni çok sevdi sürekli nasihat verdiler. Kurtuluşun okumak unutma dediler. Haklıydılar... Yurdun bahçesine girdiğimde annem kuzenim dayım ve kardeşim bahçede beni bekliyorlardı. Anladığım kadarıyla evimi elimden alan annemdi...