Kimsesizler

Yapayalnız Kaldım

Sabah okula gitmek çok zor geldi okumak yerine bir işe girip çalışmak ve biran önce burdan kurtulmak istiyorum. Okuldan geldikten sonra kardeşimi yatağının üzerinde ağlıyor olarak buldum nedenini sordum ama cevap vermedi ağlama ne olur anlat bana gene mi dövdüler seni dedim ve deliye döndüm. Ama kardeşim beni durdu hayır kimse dövmedi abla fakat bizi ayırıyorlar benim akli dengem yerinde değilmiş tedavi olmam gerekiyormuş yarın sabah beni ruh ve sinir hastanesi yatıracaklarmış ama ben orada sensiz ne yaparım abla çok korkuyorum gönderme beni dedikçe içim paramparça oluyordu gidip uzmanlarla konuştum ama beni dinlemediler sadece bu aralar seni anlıyoruz cümlesini çok kuruyorlar ama anlamıyorlar yalan söylüyorlar ben hiç mutlu olamadım hep büyük olmak hep abla olmak zorunda kaldım yeri geldi küçük anne bile oldum dayak yedim ama genede hep güldüm kimseye belli etmedim annesiz kaldım yuvamdan oldum genede güldüm şimdide kardeşimi diğer yarımı benden alacaklar biz hiç ayrı kalmadık ki bu saatten sonra nasıl dayanırız birbirimizin hasretine kimsem yok arkadaşım yok sevdiğim yok kardeşimi almasınlar şuan yalnız kalmaya hazır değilim almasınlar. Hıçkıra hıçkıra ağlarken mecburuz kardeşin normal davranışlar sergilemiyor yarın hastaneye yatacak sende odana gidebilirsin dediler. Ölmüştüm bitmiştim ya bir daha gelmezse ne yapardım ben almasınlar onu benden ben bir ömür dayak yiyip tuvalet yalamaya razıyım almasınlar.  Akşam kardeşimin kokusuyla uyudum daha doğrusu o uyudu ben onu izledim küçük meleğim bu kadar yükü sana yüklemek istemezdim ben mutlu olun istedim ama şimdi aramızda en mutsuzu sensin beni bırakma biran önce git ve gel yoksa bende gelirim arkandan biliyorsun ben iki şeyden çok korkuyorum yalnızlıktan ve karanlıktan beni karanlıklar içinde yapayalnız bırakma meleğim lütfen....