Artık istanbul 'da yaşıyorum. Büyük bir şehir denizi uçsuz bucaksız... İnsan korkuyor yada birtek ben korkuyorum. Amcamlarla aram iyi yengemlerde iyiler. Ailenin büyük kızı olduğum için bir saygınlığım var. Her akşam sabahlara kadar sohbet ediyoruz. Mangalar yakıyoruz. Burayı sevmeye başladım fakat şehir beni boğuyor insanları tuhaf bakıyor. Bende bir gariplik yok ama onlar herşeyde menfaat arıyor. Amcamlar olmadan dışarı çıkmıyorum. Çıkmak gibi de bir düşüncem yok. Tamam yalnız kaldım yurtlarda genede kendimi korudum lakin bu şehir insanı her halükarda yutar.... Annemle hala aramız bozuk. Amcamlara geldiğimi duyunca iyice kopardık ipleri. Amcamların bana birşey yapmasından korkuyor. Ama o bana yapılmaması gereken en Son şeyi yaptı. Kardeşimden ayırdı beni....
Annem amcamı aradı çok sinirliydi eğer 2 gün içinde yurda dönmezsem aşiretler arası kan davası başlayacağını söyledi. Aslında bir nevi annem haklı... Babamın olayından sonra aşiretler toplandı ve bizim annemizde kalmamız karar kılındı. Baba tarafım çocuk başına her ay belirli bir miktar para vermek zorunda fakat annem para konusunu kabul etmedi. Onlara minnet borcumuz olsun istemiyordu. Şimdi eğer Amcamlar annemin dediğini yapmazsa aşiret kararları hiçe sayıldığından kan davası çıkar. Anne tarafım babamın olayından sonra iyice delirmiş durumdayken bu karar onların da işine gelir.
Amcamlarla kalmaktan çok mutluyum yurda dönmek istemiyorum ama benim yüzümden birileri ölünde istemiyorum. Keşke diyorum keşke sıradan bir ailenin sıradan bir çocuğu olsaydım... O zaman daha çok mutlu olurdum.
Amcamlar göndermek istemedikleri halde benim zorumla otobüs biletimi kestiler. Yolculuk başladı yalnızlık başladı. Kimsesizlik başladı. Aslında ben orda kalmaya devam etseydim ya aile olmayı öğrenirdim yada ailenin ne olduğunu bilmediğim için iyice bataklıkta boğulur giderdim. Üzgünüm çok üzgünüm neden benim başıma bu tür olaylar gelir ki? Hayır anlamıyorum doğduğum vakit ne tür bir günah işledim de bu vakte kadar mutluluk nedir görmedim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kimsesizler
Lãng mạnKimsesizdin sen; yüreğin gibi. Hep bir yanın yarım kalmıştı. Hani bitmemiş kitaplar olur ya sende öylesin. Hep yanın yarım kalmış bir yanın eksik... Tamamlanmamış duygular,öpüşmemiş eller,okşanmamış saçlar... Hep bir şeylerin eksik olması mı gerekiy...
