Kimsesizler

Kardeşim

Yurttan yurda gönderildik en azından burada erkek gibi kızlar yok ama sürekli kavga çıkıyor büyük ablalar var öğretmenler bile karışmıyor onlar. Sürekli dayak yiyoruz onlardan. Kardeşim burada kendini kaybetti kimseyle konuşmuyor içine kapandı iyice. Yurt başkanı Sevcan beni odasına çağırdı etrafında bir sürü kız vardı tehdit etti beni burası ondan sorulurmuş. Onun olsun burayı istemiyorum zaten üstüme çok geliyorlar. Şuan o koca koridorunda oturmuş ağlıyorum ben böyle hayal etmemiştim. Babam olmayacaktı ailemin yanında kavgasız dayaksız bir hayat sürecektim. Bu düşünceler içindeyken kardeşimin çığlıtla kendime geldim. Herkes yanına koşuyordu. Kardeşim günahsızım camdaydı. Ölmek istiyordu beni bırakacaktı iyice yalnız kalacaktım. Yalvardım gitme bırakma beni dedi eğer gidersen bende arkandan gelirim yemin ederim yaparım dedim.  Kardeşim camdan indi koşarak yanıma geldi öyle sarıldım ki ona biraz daha sıksam ölecekti nefessiz. Annemi istiyorum ben burdan gidelim abla diye ağlıyordu. Ama elimden bişey gelmiyordu. Tamam dedim gideceğiz burdan söz veriyorum dedim biranda yurt başkanının sesini duydum kardeşini getir dedi. Kardeşimi arkama alıp yanına gittik. Kardeşimi dövmek için ellerine sopalarla odada bekliyorlardı. İzin vermedim beni dövün dedim ama dövmediler beni ve eğer ablaysan kardeşin için tuvaleti yalarsın dediler böylelikle kardeşin dayak yemez. Biran durdum benim çilem bitmemişti asıl şimdi başlıyordu. Kabul etmedim ve kardeşimin inlemesiyle başımı onun tarafına çevirdim bıkmıştım artık abla canım acıyor kurtar beni diyen kardeşime kaydı gözlerim onun bir suçu yoktu onun için herseyi yapmam gerekiyordu ve tuvalete doğru yöneldim ağzımı yere değdirdim ve birinin tepkemesiyle burnum kanlar içinde kaldı iyi yala diyen Sevcanın arkadaşına baktım ve tamam dedim. Yeri yaladım gözümde yaşlarla burnumda kanlarla yaladım... Kardeşim için ailem için yaladım....