Kimsesizler

O Gece...

Babam gene sarhoş eve gelmişti annem kapıyı korkarak açmakta haklıydı çünkü annem kapıyı açar açmaz babam annemi dövmeye başladı. Hiç acımıyordu. Annemin yapma vurma diye inlemeleri hala kulağımda. Ama dinlemiyordu sanki karşısındaki eşi değilde düşmanıymış gibi vuruyordu. Annemi babamın elinden kurtarmak gene bana kalmıştı. Zavallı kadın sırf bizim karnının doysun diye aç kalıyor üstüne sabah kadar dayağa maruz kalıyordu araya girmemle babamin bana vurmaya başlaması bir oldu hiç sesimi çıkarmadım tepkisiz duruyordum buda onu daha çok çileden çıkarıyor ve daha çok vuruyordu. Artık canım acımıyordu ses duymuyordum en Son annemin kızımı öldüreceksin dediğini hatırlıyorum gözümü açtığımda sabah olmuştu annem başımda ağlıyordu her yeri kanıyordu evet annem beni kurtarmış ama bende sonra daha çok dayak yemişti. O benim babam olamazdı değildi de bundan eminim o adam şeytanın ta kendisiydi. Sabah gözümü açmamla; anneme canın acıyor mu anne seni koruyamadım özür dilerim diyip ağlamaya başladım. Yorulmuştum artık ne yapacağımı şaşırmış etrafıma boş boş bakıyordum ansızın onu sesiyle kendime geldi anneme sesleniyordu. Annem çekine çekine yanına gitti acımasız adam anneme tekrardan vurmaya başladı artık ses duymak istemiyordum, yaşamak istemiyorum. Biran hiç bişey düşünmeden babamın elini tuttum yeter artık vurma dedim. Durdu öylece bana baktı içinden bişeyler geçtiğine eminim bana bakmaya devam ederken o pis gülüşünü sergilerdi. evet artık emindim ben bu adamdan nefret ediyordum . Onun ölmesini ve bu hayatta kalarak insanlığı kirletsin istemiyordum . Ama küçük bi r kız çocuğu babasına ne yapabilir onuda bilmiyordum bu bilgisizlik beni elinde sonunda yalnızlığa sürükleyecek bundan emindim. Artık planlı hareket etmek zorundayım onun ne yapmaya çalıştığını yada ne düşündüğünü bulmalıyım...