Kimsesizler

Başka Yurda Sevk

Yurda girdiğim An bütün herkes üstüme geldi. Koşarak odadan çıktım. Tam bahçe duvarından atlayacak iken annem önüme geçti. Yapma kızım gitme dedi ve beni tuttu. O kadar bırak dememe rağmen bırakmadı. Ağlamaya başladım. Sinir krizi geçirdim gene ki kendime geldiğimde üstüme tonlarca ağırlıkta yük koymuşlarcasına yorgun ve hareketsizdim. Annem başımda ağlıyordu. Bende ağlama başladım ama neden ağladığımı bilmiyordum. İğne yapılmışlardı o yüzden hiç bişey düşünemiyordum. Ambulanstan gelen seslere kulak astım. Tekrardan hastaneye yatmam gerektiğini yoksa kaslarımın bu ataklara dayanamayacağını söylüyorlardı. İstemiyorum hastaneye yatmak kimse anlamıyor beni. Kendi ayaklarımın üstünde durmak istemem neden anlaşılması bir durum gibi davranıyorlar. Annemin yardımıyla ayağa kalktım. Odama doğru yürüdüm fakat ikinci adımdan sonrasını hatırlamıyorum. Gözümü açtığımda yatağımda uyuyordum. Muhtemelen bayılmıştım. Yataktan kalktım duşa girdim. Her zaman suda vakit harcamayı sevmişimdir.  Uzun bir zaman duşta kaldım. Sonra çıkıp giyindim. Sosyal servise gidip burdan çıkmak istediğimi söyledim fakat umursamadılar beni. Yanıma çok sevdiğim hocalarımdan Erhan Baba geldi ve ifade vermeye gidiyoruz hadi çıkalım dedi. Beraber arabaya bindik. Fakat ben ifade verip gelmiştim ne ifadesiydi bu. Başka yoldan otobana çıktık beni indirin diye ağlamaya başladım. Olmaz dedi Erhan Baba yapamam kızım. Git oraya ve oraya ait olmadığını göster. Oku. Kardeşlerin için kendin için oku dedi ve benimle beraber ağlamaya başladı. Çok seviyordum Erhan Baba yı kimseyi sevmediğim gibi. Başımla tamam dedim geleceğim tekrardan o yurda döneceğim dedim. Ama nasıl döneceğimi konusunda hiç bir fikrim yok. Getirildiğim yurt farklı kızlarla tedavi edilen kızlarla doluydu. Hiç iyi şeyler duymamıştım burası hakkında ama kalmak zorundaydım.