Kolumu çekiştirerek getirdiği yere baktım. Her şeyin bittiği yere, beni terk ettiği yere gelmiştik. " Neden geldik? " Dememle birlikte elimi tuttu. "Kayra'm, güzelim. Ben seni hep sevdim. Ömrümün sonuna kadar da seni seveceğim. Lütfen anla beni artı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
" Anne yeter ya. Valla bir sürü şey hazırladın. Kim yiyecek bunları?" Ya kadın kahvaltıya kek bile hazırlamıştı. Alt tarafı Poyraz gelecekti. " Sanki sen yapmışsın gibi mızmızlanıyorsun Kayra. Hadi git de üstünü değiştir." Söylene söylene odama çıktım. Zaten gelmesini istemiyordum. Bir de beyefendi için bir sürü hazırlık yapıyoruz. Dolabımın karşısına geçip ne giyeceğimi düşündüm. Abartmak istemiyordum. Siyah taytımı alıp üstüne mor tişörtümü çıkardım. Onları üstüme giydikten sonra saçlarımı topuz yapıp çalan zil sesiyle aşağı indim.
Elinde ekmek poşetiyle eve giren Poyraz'ı görünce istemeden olsa da gülümsemiştim. Üstüne giydiği açık mavi gömlek ve koyu mavi pantolonuyla gerçekten de nefes kesici görünüyor.
Bana bakmasıyla hemen mutfağa gidip çaydanlığı aldım. Salona geldiğimde annem ve Poyraz sohbet ediyorlardı. Babam arkadaşı rahatsızlandığı için onun yanına gitmişti.
Poyraz'ın karşısına geçip çayları doldurduktan sonra yerime oturdum. Annemin " Kızım, Poyraz'a şekeri uzatsana." demesiyle "Poyraz şeker kullanmıyor." dedim. Annemin bana değişik bir şekilde bakmasıyla dediğim şey kafama dank etti. Poyraz'a baktığımda gülümseyerek bana bakıyordu. Salak Kayra. Şu ağzını bir tutamıyorsun. Ne vardı susup şekeri uzatsaydın. Yok ama illa bir yerde pot kırmam gerekiyor.
Kahvaltıya başladığımızda bir yandan sohbet ediyorlar bir yandan da yiyorlardı. Poyraz'ın çalan telefonuyla susmak zorunda kaldılar. Oh be. Yani bizene Poyraz'ın baktığı davalardan. Poyraz izin isteyip telefonla konuşmak için biraz ileriye gitti. Acaba kiminle konuşuyor? Aman banane. " Poyraz da pek efendi bir çocuk. Sohbeti de çok hoş. Maşallah, maşallah." Anneme baktığımda bana bakarak konuşuyordu. Gözlerimi devirip " Hı hı ne demezsin. Pek bir efendi." diyip çayımdan bir yudum aldım.
Poyraz telefonunu kapatıp masaya oturdu. " Emir aradı da. Akşam maç yapacaklarmış. Sen de gelsene." Kafamı onaylamazca sallayıp " Hayır" dedim.
" Sen de git işte kızım. Geçen seneler hep gidiyordun." Ay anne Allah aşkına sen bir karışma ya. Poyraz'ın " Mustafa da olacak. Hem Feride de gelir." demesiyle kafamı olur anlamında salladım. En azından Feride'yle konuşup kafa dağıtırdık. " Tamam. Saat kaçta peki?" dedim Gülümseyerek. " 6.30-7.00 gibi olacak. Ben seni almaya gelirim." dedi. Yok canım o kadar da değil. " Gerek yok. Ben gelirim. Her zaman ki yer de mi olacak?" " Evet" diyerek anneme döndü.
" Ben artık kalkayım Zehra teyze. Malum işlerim var. Her şey çok güzel olmuştu. Ellerine sağlık." dedi. Annem gülümseyerek " Afiyet olsun oğlum. Ben naptım sanki. Her şeyi Kayra yaptı." İçtiğim çay boğazımda kalınca öksürerek anneme baktım. Poyraz da şaşkın şekilde bana bakıyordu. Napıyorsun sen be kadın. Valla cinnet geçiricem şimdi. Poyraz " Yaa öyle mi. Ellerine sağlık Kayra." dedi. Zorla gülümsedim " Afiyet olsun. Bol bol yağ, et olsun."
