Embracing the Uncertainties

09

"Kuya..." Inabot ko kay Kuya ang envelope at hindi nagsalita saka bumalik sa kwarto ko.

I'll just pretend that I know nothing. I shouldn't meddle, yes I shouldn't.

Nagulat ako nang biglang bumukas ang pintuan at nakita kong nakaluhod si Kuya habang umiiyak.

Damn it!

"Please... Lia, don't tell Mom" he said sobbing.

Lumuhod ako at niyakap siya, all I need to do is cooperate.

"Hush... I won't Kuya"

He said sorry many times. Ilang minuto rin siyang umiyak bago mahimasmasan, I asked what's his plan. He can't hide this forever.

Sabi niya hahanap siya ng tiyempo, at siya mismo ang magsasabi kay Mom. He assured me na papanagutan niya ang bata, alam ko naman 'yon.

I'm sad for him, and excited for the baby. Kaya sinabi ko na lang na magiging okay din lahat.

Wala na siyang sinabi about kay Marguerite Agustin, kaya hindi ko na lang pinilit.

Nakatulog ako ng mahimbing noong gabing 'yon, hindi ko alam kung paano.

The following days, I notice that Wranz is back from being rude and cold guy again.

I tried to talk to him, inalok ko siyang makapartner sa isang task na dapat by pair, but he refused.

I was taken aback at first, but I realized that maybe.. maybe he doesn't really like being with me.

"Hindi, mali po ang sagot sa una pa lang.." He explained his so called correct solution. Pinamukha niya na mali ako at tama siya, na ang bobo ko masyado.

Palabas na kami ng room nang tawagin ko siya.

"Why are you always attacking me with your hurtful words? Gusto mong ipamukha sa'kin kung gaano ako kabobo?! Kung gaano ka kalakas at gaano ako kahina? Just wait and I'll prove you—"

"Stop barking at me like a dog go study hard and prove me wrong,"

Tuluyan na akong nanghina at hindi na siya pinansin.

I don't know what I did so wrong, para maging ganito siya sa'kin.

Balak ko na mag aral sa library. Nag aral ako ng tatlong oras, kasi hindi nakakarating ang prof namin dahil may inaayos pa.

Mas marami akong natutunan dahil sa mga nabasa, I just need more practice to solve problems.

Humiram ako ng libro at nagpasyang umuwi, kaso naalala ko na may kailangan nga pala akong bilhin sa NBS.

"Thank you come again ,ma'am" Sabi ng security guard pagkalabas ko.

Bibilis sana ako ng milk tea sa tapat ng mall 'yong lagi kong binibilhan nang makita ko na pumasok doon si Wranz at may kasamang babae. Nagtatawanan pa sila.

For a moment parang may kumirot sa'kin. What was that?

Bakit naman ako masasaktan?

That was the day when I decided to just stay away from him.

"How dare you?! Masyado ka pang bata at hindi pa graduate sa med school, Zyair!" I heard my Mom shouted when I arrived. Napapadalas ang ganitong eksena dito sa bahay.

Agad naman akong lumapit kay Kuya.

"Lia.." Mahinang sambit ni Kuya.

"Lia, go to your room now," Mom said. But I don't want to. For once I want to know anything, for once I want to hear the truth.

"Mom, wala na tayong magagawa. Andyan na 'yang bata, tanggapin na lang natin," I sincerely said

"You know this Lia and you didn't even bother to tell me?" May gigil na tanong ni Mom. Magsasalita na sana si Kuya pero inunahan ko.

"Anong magagawa pa ng galit mo Mommy? That's a baby, blessing 'yon,"

"Your dad's on the way, go to your room Lia," magsasalita pa sana ako..

"Now!" I look at Kuya Zyair, he just nodded and gave me a small smile.

Nagtungo ako sa kwarto kahit labag sa kalooban ko.

Kuya Zay's nowhere to be found. He's not okay too, I am too broken for what's happening.

Nasasaktan ako para sa mga Kuya ko.

I am too occupied, I didn't remember that we are having a quiz! Damn it!

Walang pumapasok sa isip ko nang makita ang test paper.

Humihiling na sana may magpakopya o sana matapos na ang araw na 'to.

Huminga ako ng malalim, saka umalis ng room. Hindi pa ako tuluyang nakakalabas nang magsalita ang kupal sa likod ko.

"Saan sinasabi mong papatunayan mo? Nakita ko ang papel mo halos walang sagot—"

"Please stop, kung mayroon man akong gustong marinig sa ngayon hindi 'yon ang insulto mo, please... stay away," I am so tired. I walked away feeling so drained.

I hate it, I hate to admit that I am slowly drowning.

Naiinis ako sa sarili ko kasi kahit anong insultong sabihin niya sa'kin mas lalo lang... mas lalo ko lang siyang nagugustuhan. I don't know why fuck.

My phone rang, it's Kuya Zyair.

"Lia si Margi! Please... go to her mas malapit ka sakanya please.. I'll send you the exact location, make sure she's safe. Papunta na ako," kinabahan naman ako dahil sa tono ng boses ni Kuya, parang nawala lahat ng pagod ko at dumiretso na sa binigay na location sa'kin ni Kuya malapit lang sa'kin.

May klase pa ako pero hinayaan ko na lang muna.

Pumasok ako sa coffee shop pero wala na si Ate Marguerite shit!

I don't know what's happening, pero pakiramdam ko may masamang mangyayari.

There! I saw her naglalakad siya ng mabilis, tumakbo ako papunta sakanya pero napatigil ako nang makita ang dugo na dumadaloy sa binti niya

Agad akong tumakbo palapit sakanya

"Ate Marguerite! You're bleeding! Manong sa gilid po ng coffee shop, pakibilis po!" Binaba ko ang tawag at inalalayan si Ate Margi.

She's now crying damn.

"Wala namang mangyayaring masama sa baby 'di ba?" Natatakot niyang tanong

"Wala Ate, it's okay just relax a'right?"

She calmed down but still crying silently, malapit na kami sa ospital nang tuluyan na siyang mawalan ng malay.

Late ba ako masyado? Pinunta ko naman siya agad sa ospital ah? Anong nangyari?

This is so cruel.

I saw Kuya run towards me.

"Where is she? Kamusta sila? How's the baby? Lia?" I cried.

"Kuya, she lost the baby,"