Our Priceless Odyssey

Chapter 37

"Acia?" I heard someone's calling me.

Nanatili lang akong nakayuko sa gano'ng posisyon.

"Acia? Hey, are you still alive?" Natatawang sabi ni Lore.

Nang i-angat ko ang aking ulo ay nakita ko siya sa harapan ko. Nakapamulsa,tila nayayamot sa mukha ko.

"What happened?" Tanong niya. He sat down on the seat in front of me.

Maigi niya akong tinitigan. Agad kong inayos ang nagulong buhok at ang mukhang basa dahil sa luha.

"Wala naman" ngumiti ako.

"What happened" curiosity runs faster on his face. Tili tinitimbang ang bawat sasabihin ko.

"Are you okay?" Hindi ako okay. Pero okay lang.

Sa isang tanong niyang 'yon... naramdaman ko ang pait at sakit sa nakita kanina. 

Umiling ako at napahawak sa bibig. Trying to stop myself to sound so frustrated.

"Hindi..hindi ako okay" basag ang boses ko nang sinabi 'yon. I can't resist but to cry. Ang mga masasayang ala-ala ay nilulukob ang sistema ko. Kasabay nito ay ang pag patay sa'kin ng sariling iniisip na bakit si Kolie gayong kami pa? Na bakit si Kolie gayong nandito ako? Na nandito pa'ko .

"Acia, I'm sorry" pilit niyany inabot ang kamay kong nasa lamesa. He caressed it.

"I'm sorry. I'm sorry, I haven't texted you to ask if you're okay. I'm sorry because we chose to let you feel alone. Dahil ang akala namin ay maayos nyo ni Kael" napatayo ako sa sinabi niya.

"Anong sinasabi mo?" Kunot ang noo ko nang itanong iyon.

"Kael told us to leave you. He said he will do something. Kaya pinalayo niya kami" natawa ako sa sinabi niya.

"Ginawa niyo naman?" Natatawang sabi ko. Ngunit pumapatak na ang bugso ng luha.

"Acia, I'm sorr--" malakas na sampal ang ibinigay ko sa kaniya. Tanging paghampas ng palad ko sa kaniyang pisngi ang nagbigay ingay sa'ming dalawa.

"What the fuck,Lore?" Galit na sabi ko.

"Anxiety and depression ang inabot-abot ko para lang ma reach out kayo! For fuck's sake! Tangina niyong lahat. Hindi niyo 'ko inisip!" I screamed in frustration.

Agad akong umalis doon.

Pumasok nako sa subod kong subject. Buong klase ay iniisip ko yung sinabi niya.

Bakit nila ginawa 'yon. Pwede namang palihim nila akong kausapin. Nakakatangina 'yon.

They were my friends. Pero bakit gano'n?

Nang matapos ang klase ay umuwi na'ko. Meeting lamang iyon about sa mga subjects and other stuff. Kaya pinili kong umalis na.

Nang marating ang condo ay agad akong nagpalit ng damit. I went to the living room to get my keys. Bibili ako ng alak. Maraming alak. Magsasaya akong mag-isa rito.

"Is this all, ma'am?" Tanong ng kahera. Isang basket ng beer in can ang binili ko. Mukha bang hindi pa 'yan sapat? Mukha bang hindi pa 'ko sapat?

Nguniti ako at tumango. Pagkatapos bayaran ay agad na'kong sumakay sa sasakyan.

Sa sobrang bilis nang pagpapa-andar ko ay muntik na'kong makasagasa.

Pagdating sa condo ay pinatay ko na ang ilaw. Tanging ang tv lang ang nagbibigay liwanag sa'kin.

Isa-isa kong binuksan ang mga lata. Hinilera ko 'yon sa lamesa at niyakap ang isng unan. Sa gilid ko ay ang chips.

Umiiyak ako habang nanonood.

"I hate you all. Nakakadiri kayong lahat" inis na sabi ko habang umiiyak.

Pinagpatuloy ko ang pag-inom hanggang sa magsawa ako.

Nang tumayo ako ay halos mabuwal ako sa hilo. But I managed to walk properly.

"Kamusta ka na kaya?" Wala sa sariling sabi ko.

Sa sobrang lutang ko ay hindi ko namalayan ang sarili sa tapat ng pinto ng condo niya.

"What the hell?" Bulong ko.

Ngunit aalis nako nang biglang makaramdam ng hilo. Huli kong naalala ay nagdilim na ang paningin ko.

"She's here. Iiwan ko rin siya mamaya" rinig kong sabi ng kung sino.

Unti-unti kong idinilat ang aking mga mata. Dim light ang una kong nakita. Kumurap kurap pa'ko bago umupo.

"Ahh" inda ko sabay hawak sa ulo ko. Dumaing ako sa sakit na naramdaman. Nakahawak ako sa ulo nang bumaling sakin ang atensyon niya.

"Aalis na'ko" sabi niya at tumalikod.

Agad akong tumayo at hinabol siya. "Please, stay for a while" niyakap ko siya patalikod.

"I missed you" naiiyak na sabi ko.

Ang amoy niyang nakakahalimuyak ay lalong nakaka pagpa-iyak sa'kin. I missed everything about him.

"May nagawa ba'kong mali,baby?" Basag ang boses ko habang humikbi. 

"Wala,Acia. Aalis na'ko" Acia. Alam kong magandang pakinggan ang pangalan ko kapag sinasabi niya 'to. But he used to call me baby. I'm not comfortable with that.

"Let's fix it" mahinang sabi ko.

"I need to go,Acia" he pleaded.

"Please, what happened?" Pagsusumamo ko.

"Ayoko na,Acia. Pagod na'ko" nalaglag ang mga kamay ko sa hangin sa sinabi niya.

Pagod siya? Ayaw niya na? Pero hindi ko sinabi 'yon sa kaniya. Kahit na ako ang naapektuhan sa ginagawa niya.

"Anong pagod? Wala ka sakin,paano ka mapapagod?" Natatawang sabi ko. Kahit na sobrang sakit.

"Ayoko lang sayo. Nakakapagod" humarap siya sa'kin.

"I'm breaking up with you,Acia" malamig niyang sabi. I don't know if the spark on his eyes were just my illusion.

"Kael, please. No" pagsusumamo ko.

"Ayoko na" malamig niyang sabi.

Lumabas siya ng kwarto at sinundan ko siya. Naabutan ko siya na palabas na ng condo.

"I'm on my way,Kolie" halos mabasag ang buong sistema ko dahil do'n.

"See you. Take care" bago niya binaba ang tawag.

"Isarado mo yung pinto kapag aalis ka na" malamig ang tono niya bago umalis.

Nanghihina ang mga tuhod ko nang mapuluhod ako.

Before I met you Kael, I never knew what if was like to be able to look at someone and smile for no reason. Whenever I look at his eyes I wonder how I got to be lucky like this.

But, It isn't easy being in love with him. Everytime that I'll see him with Kolie  I feel incomplete. I feel the absence of joy. I feel like a part of me is missing. Everyday, memories were hunting me. Everything reminds me of him. The bliss,the excitement and other emotions that could possible to feel that he gave were hunting and hurting me. It hurts.

I'm not mad at him. I don't hate him. Really. To be honest. I'm just disappointed because he turned into the things he said he'd never be.