Our Priceless Odyssey

Chapter 48

The next day. I was on my way to the hospital when my phone rings out of nowhere.

Hindi ko masagot ang tawag dahil nag mamaneho ako. Good thing, the stoplight is on red light. Kaya naman agad kong kinuha ang aking bag at kinuha ang cellphone.

Si Kael, agad akong napangiti kasi wala lang. Seeing his name on my screen feels heaven to me. I like it when his name pops on my phone pakiramdam ko ay na mi-miss niya ako pero alam kong cringe na'to. Bigla akong natawa sa naisip.

"Yes?" sagot ko rito nang sagutin ang tawag.

"Good morning, are you going here?" I can sense his excitement. Nang tignan ko ang relo ay mayroon pa akong isang oras bago ang duty.

"Yes, I still have one hour" nakangiti kong sabi kahit wala naman siya rito.

"Stop smiling" natatawang sabi niya. Napanguso ako dahil sa sinabi niya.

"Do I look like smiling, huh?" Naiinis na sabi ko. Guilty dahil nakangiti naman talaga ako. Rinig ko naman ang paghagikgik niya.

"Whatever, Acia. Kape tayo pagdating mo." Sakto namang nag green light na.

"I have to go. I'm driving" ibaba ko na sana nang magsalita siya.

"Take care. Tingin ka sa daan baka mabangga ka, papakasalan pa kita." natatawang saad niya.

Parang nagdiwang ang mga organs ko sa sinabi niya pati ang uvula ko ay nanginig.

"Whatever, bye." ibinaba ko na ang tawag at nagmaneho na. Ilang sandali pa ay natatanaw ko na ang site. Nagtaka ako kung bakit tila walang tao. Is is just me or what? Ghost town na ba ito?

Unti-unti kong binaybay ang loob ng site. Confirmed! Alang tao rito. Mga nakatambak lang na gamit ang nandito. Ang crane ay nasa dulo.

"What the hell?" bulong ko.

Luminga-linga pa ako sa paligid bago patayin ang makina. I handed my bag before I went out of the car.

I took my phone out to call Kael. Maybe he already left this place after calling me? What? Did he buy coffee for us kaya walang ka tao-tao? Are the workers having a break?

Tanging ring lang ng phone ko ang naririnig ko dahil literal na tahimik dito. I thought na romcom ang stroyang 'to, horror pala. Natawa ako sa joke na naisip. Syempre ako lang naman ang nandito, duh.

Naka ilang tawag pa ako kay Kael ngunit 'di niya sinasagot.

"What's wrong with these people?" saad ko. Naglakad ako patungo sa pinaka clinic at halos tapos na ito.

Napansin ko na bukas ang ilaw sa gilid na parte kaya sumilip ako sa bintana.

"Hello? May tao ba?" tanong ko habang sumisilip sa bintana at sinasabayan ito nang mahinang pagkatok.

Lumapit ako sa pinto at pinihit ito, sinusubukang buksan.

The moment that I twist the door knob, the lights turned on. Medyo madilim pa rin ngunit 'di gaya ng kanina.

"Hello? Is anybody around?" takang tanong ko.

Nagulat ako nang bumukas ang tila speaker.

I roamed my sight at the whole place while the 'Can't help falling in love" song is playing. The retro vibes of this place can do nothing but bring me back to the day I said my precious yes to him.

I still remember how the moonlight witnessed our tender kisses to each other. And I still remember how he cried out of happiness because of the bliss I gave to him that night.

Napapikit ako sa ala-alang iyon.

"Enjoying the song?" naramdaman ko siya na nakatayo sa likod ko.

Nanatili ako sa gano'ng posisyon at tumango ako.

"I know that you would love hearing our song" napadilat ako nang maramdamang pumulupot ang kaniyang mga braso sa'king bewang.

"Why?" tanong ko. Gusto kong malaman kung para saan ito.

"Anong, why?" natatawang sabi niya. Napapikit ako nang bumulong siya at naramdaman ang hininga niya ro'n!

"Why are you doing this?" tanong ko.

Napasimangot ako nang kumalas siya sa pagkakayakap sa akin. Marahan niya akong iniharap sa kaniya. Ako naman ay parang batang handang makinig sa mga sasabiihin niya.

"I just want to see you smile. I know you are doing a great job every day and this is my treat for you. Acia I know we are not getting any younger anymore. It's been a long time since your mother realized what mistakes she has done to us. I asked your parents if it is okay to live my life with you" tila gusto kong magtatalon sa tuwa sa mga sinasabi niya ngunit nanatili akong kalmado. What the shit is this?!

"What did they say?" nanginginig ang boses ko, nagkukunwaring hindi sigurado sa sagot nila. Knowing them, I know they will agree and just give their support on what things will make their daughter happy.

"They agreed with me" Natutuwang sabi niya. "Ang problema ko na lang ay ikaw." hinawakan niya ang baba ko at itinnaas iyon, sapat na upang matitigan ang mata ng isa't isa.

"Since the day I saw you, talked to you, held you, and kissed you, alam ko na ikaw na, Acia" nakita kong namumuo na ang mga luha niya!

Napatakip ako nang lumuhod siya at...

"Wait yung sintas ko" natatawang sabi niya. Napasimangot ako at aalis na sana ngunit hinila niya ako pabalik sa kanina kong pwesto.

"Char lang. Acia, all I need is you" nakangiting sabi niya.

Siguro if I will rate how happy I am at this moment, I will give it a 101%. Sa daming pangarap na natupad ko, ang makasal na lang kay Kael ang hindi ko pa natutupad. Maybe this is the right time to fulfill this dream.

Inilabas niya ang isang maliit na pulang kahon sa kaniyang bulsa. Nang buksan iyon ay may gintong singsing na napalilibutan ng kumikislap na dyamante. Sa gitna ay ang isang puting bato na kumikinang din. I couldn't imagine how long did he invest for that ring. Wait, did he took so many time for that ring o isang pitik niya lang ay nabili niya na ito?

"Acia, can you be mine forever? Will you be my wife?" Nanatili akong nakatingin sa kaniya salitan sa singsing na hawak niya.

"Ayaw mo ba? Wala nang atrasan to" natatawang sabi niya.

Tumango ako at hinila siya patayo. "Of course, I will! I will marry you, Kael!"

He slowly put the ring on my finger. Nang maisuot iyon ay itinaas ko at tinitigan.

"Thank you" nakangiti kong sabi at sulyap sa kaniya.

He then pulled me closer to him and the last thing I realized, his lips are on my lips.