Our Priceless Odyssey

Chapter 45

"It's always you. I'ts always beeb you. My light, my Acia" paulit-ulit ang mga salitang 'yan ang naririnig ko. Buong mag hapon. I didn't think na nga kung paano ako naka-alis sa site kanina. I just drove right away and see my patient's conditions right away.

Tahimik ang buong condo nang maka-uwi ako.

"Of course, Acia. You doesn't have any companion here. Ano ba ang gusto mong datnan dito,party?" Natatawang sabi ko.

I went silently to the kitchen to drink some water. I'm totally thirsted out. 

Nakahilig akong umiinom sa table when my phone rings out of nowhere.

Nakita ko ang numero ni Daddy. Napa-irap na lang ako dahil baka tumawag ito para bisitahin ang site.

I sighed heavily before taking up the phone.

"Dad? Just got home,why?" Mukhang maingay sa bahay dahil puro sigawan ang naririnig ko.

"Acia, ang Mommy mo. Dadalhin namin sa ospital. Sumunod ka na lang" nagmamadaling sabi niya.

"Huh? Wait, what?" Hindi na sumagot si Daddy. Nang tignan ko ang screen ay wala na ang tawag niya.

Agad kong kinuha ang susi at bag ko. What happened? Nanginginig ang kamay ko nang pindutin ang button ng ground floor.

I don't want to lose you, Mom. Please hold on kung ano man 'yan. She never leave my back. She's always there for me kahit na minsan ay hindi niya gusto ang mga ginagawa ko. Even if my Dad is closer to me, I still love her.

Nagmamadali akong sumakay sa kotse. Ngunit ayaw mag start ng makina. Halos tumulo na ang luha ko dahil paulit-ulit ko nang pinapa-andar ngunit ayaw talaga.

"What the fuck is happening to you?!" Iritado kong hinampas ang manibela.

I went out of the car. I took my phone out of my bag to book a freaking grab.

Ngunit sadyang ayaw yata talaga akong pagbigyan dahil namatay ang cellphone ko.

"This is so ridiculous!" Nagmamadali akong maglakad paalis sa carpark ngunit ilang sandali pa, isang itim na sasakyan ang huminto sa gilid ko.

"Get it" sabi niya. I don't have any choice. This is for my Mom. Walang oras para kiligin. Agad akong pumasok ng tahimik.

"Sa ospital,right?" Tumango lang ako.

It seems like we traveled for almost 5 hours because of the atmosphere and the traffic. Pero kung susumahin ay mga 30 minutes lang ay nandito na kami sa ospital. Sadyang kakaiba lang talaga sa pakiramdam.

Agad akong pumasok patungong ER.

They are all busy at nakita ko si Daddy na naka-upo.

"Dad!" Tawag ko rito. Napahinto ako nang makita kung gaano kapagod ang itsura niya. His eyes were deep. Ni wala ng oras para kulayan ang iilang maputing buhok.

Tumayo siya at niyakap ako. I don't know what to say. I don't have the guts to ask what happened. I don't have the courage to tap his shoulders dahil kapag ginawa ko 'yon,siguradong bubuhos ang mga luha ko.

"Ayokong mawala ang Mommy mo,anak" napapikit ako nang marinig kung paano nabasag ang boses niya.

"Shh, hindi mawawala si Mommy,okay?" Mahinang sabi ko.

"She is brave and strong,Dad. Let's just trust her" tahimik kaming umupo at nakita ko si Kael na papalapit sa amin.

"I called him" mahinang sabi niya. Tumango lang ako.

"What happened to Mom?" Wala sa sariling tanong ko.

"I don't know. The maids were panicking when I got home. They were supposed to call me right away pero sakto ang dating ko" hawak niya ang noo niya habang pinipigilan ang pag-iyak.

"I'll just buy something to drink po, Tito" si Kael habang pinipilit na iiwas ang tingin sa'kin.

Sa sobrang pagod, hindi ko namalayan na nakatulog na ako. Nagising lang ako nang may tumapik sa balikat ko.

"Coffee" he gave me a small smile when I nodded. Tahimik kong tinanggap ito.

He sat down beside me.

"Nasa ICU si Tita. Nilipat na siya, few minutes ago" napabuntong hininga ako. Was Mom's state was that serious to be placed in the ICU?

Nang maubos ang iniinom ay agad akong pumunta roon. She can't be visit by a huge number of people. Only one can do. Kapag pinayagan na ng doktor.

Ngunit sa ngayon ay bawal pa ni-isa. Kaya sa salamin ko muna siya bibisitahin.

"I know you have been through a lot of journey, Mom. For over your 60 years of existence, I hope this wouldn't be your ending. You mean a lot to us, Mommy" naiiyak na sabi ko.

Hindi ko mapigilan na umiyak at mapahawak sa bibig ko kasabay nang paghawak ko sa salamin na naglalayo sa aming dalawa.

"Everything will be alright, Acia" napabaling ako sa nakapamulsang si Kael.

"She's brave, right? Kaya niya 'yan" nakangiting sabi niya.

Napangiti ako nang umayos siya ng tayo at ibinuka ang mga braso, iniimbitahan akong yakapin siya.

"Thank you" wala sa sariling sabi ko nang yakapin ko siya.

"I'm always here, Acia. My arms are always open to hug you, to welcome you, to comfort you and to make you feel that you're not alone in every battle" he said in a smooth and sincere way.