Our Priceless Odyssey

Chapter 44

"It has been a month since your last visit sa site" si Dad habang nagkakape.

My condo was messed up yesterday. That's why dito ako dumiretso. I have been doubted staying here for a day because surely,Dad will going to push me again to visit that hell. Just like this. Nagsisimula na naman siya.

"Dad" makahulugan kong sabi. Pinipilit na maintindihan niya ang ipinapahiwatig ko.

"Just check it. Ako na ang bahala sa Lolo mo" nakangiti niyang sabi.

"Dad, doktor ako. Hindi naman ako contractor ng site na iyon. My god" naka-irap na sabi ko.

I know how he likes Kael. Since day one! But it doesn't mean that he will gonna be unprofessional when it comes to him. To the point that he will be my look out for Lolo just to check that freakin' helll?That's unprofessional!

"Titignan mo lang,e" natawa ako sa ekspresyon ng mukha niya. Nakanguso na parang bata.

"Dad,wala na kasi. Wala na. If you think that we can be together again then, it is really imposible. We have different lives to live. And we're not the same couple before. So,Dad. Please,cut all the strings you want to be connected again" seryoso kong sabi.

I am right. Definitely right. Even if that kid wasn't his son and it was just Zeal, we cannot be together anymore.  Last time, I saw him with Kolie and that kid. Days after I got home from his condo. Ano ang magiging parte ko kapag ipinilit ko yung sa'min,yaya ng bata?

And why the hell did I believed in him? Only dumb and desperate people would be glad to know that lies. At isa ako ro'n. Hindi naman kasi pwedeng si Zeal 'yon. Panigurado,anak nila ni Kolie 'yon.

Matapos naming magkape, dumiretso na ako sa kwarto para makapag-ayos.

Tahimik lang akong naghahanap nang masusuot. Nang tumunog ang cellphone ko at nakitang tumatawag si Ate.

"Yep?" Maingay ang background.

"Acia! How are you?" Batid kong lumabas siya ng kung saan man iyon dahil tinatawag siya ng mga kasamahan.

"I'm fine,Ate. What's with the call?"

"Can you check what's happening na sa clinic ko? Kapag kasi malapit na matapos,uuwi na kami ni Kuya Adler mo"

Baka naman inutusan 'to ni Daddy?

"Ate, if inutusan ka ni Daddy, better to stop. Hindi ako pupunt---" and yes,she cut me off.

"Anong inutusan ka riyan? Tignan mo nga,e. Walang nag uutos sa akin,okay? Don't worry" natatawang sabi niya.

"Doktora! Napa dalaw po kayo?" Bati ng mga nagbubuhat ng kahoy.

The site is very busy unlike before. Mas marami na kasi ang ginagawa nila. I wore my sneakers  this time. Para wala nang hahawak sa akin kung matapilok o manuwal man.

"Just checking lang po" nakangiting sabi ko. Nagpatuloy sila sa paglalakad at ako naman ay dumiretso sa pinaka clinic.

Maingay at nagbibiruam sila habang nag lalagay ng hallow blocks. Ang lahat nang makasalubong ay binabati ako. Ang iba ay tinatanong kung bakit ako narito. Biniro pa nga ako na dinadalaw ko raw si Kael!

Nagpatuloy ako sa pagtingin tingin sa kanila. Hanggang sa maabot ko ang likod. Sa likod ay tanaw ang araw. The morning breeze wasn't rough to me. It blows my hair smoothly.

Naupo ako sa isang batong upuan. Inilabas ko ang phone ko para kuhanan ng picture.

While taking photos, I sensed someone is watching me. Kaya naman nang tignan ang likod, I saw him resting his back in the wall and looking at me confusingly like I was going to get the sun and keep it for lifetime. Tumaas ang kilay niya nang makitang nakatitig pa rin ako.

"Like the view?" Nakangiting tanong niya. Kahit ngayon ay naninibago pa rin ako sa ngipin niyang walang kulorete.

"Buti naman at napadaan ka" lumapit siya at tumabi sa akin. Pero may distansya pa rin.

"Yeah,napag-utusan lang" hindi ko siya nilingon,pinirmi lang ang mga mata sa screen ng cellphone.

"Masarap mga hot chocolate rito kapag umaga" sabi niya. Nilingon ko siya at nakitang nakatingin sa malayo.

"Maganda ba?" Napatulala ako nang ibaling niya ang tingin sa akin.

His eyes are like killers who would dare to get my life right now. Para bang  kinakain niya ang sistema ko sa mga titig pa lamang niya.

"Huh? Oo naman" wala sa sarili kong sabi. Nakahinga ako ng ma-aayos nang ibaling niyang muli ang tingin sa harapan namin.

"The kid, si Zeal talaga 'yon. Bata pa siya no'n. I saw you too sa Mall. Kolie is the wife of my cousin. And anak nila si Kaleb. Kung iyan ang iniisip mo" nagulat ako sa sinabi niya.

"Wala akong girlfriend if that's what you think" natatawang sabi niya. Nanatili akong nakatitig sa kaniya. Tinitimbang kung nagsasabi ng totoo.

"Ikaw lang naman" I feel like someone is pounding my heart when he turned his sight to me.

Ramdam kong nag-iinit na ang gilid ng mga mata ko. Without hesitation,I stood up and I started to walk.

"Acia" pinigilan niya ako. He's holding my wrist. Nanatiling naka pako ang tingin ko sa nilalakaran.

"Ikaw palagi" mahina ngunit sapat na para marinig ko. My eyes widened in shock when he pulled me closer to him. Niyakap niya ako. Mainit na yakap.

Ang init ng katawan niya ay lalong nagpapa-init ng mga luha kong tumutulo na. Bawat pintig ng puso niya ay nararamdaman ko. Malakas pa sa naririnig ng stethoscope ko ang pagpintig nito.

Ramdan ko kung gaano kasabik ang bawat pagbaba at pagtaas ng dibdib niya. I feel like I am very secured with his arms. I have been longing for this for the past 10 years of my existence here. Even if my mind tells me to take more distance from him,to move on from him and to get rid of him,my heart keeps burning when he's around. When he is near. When he talks and laugh. My heart keeps on giving me courage and strength to hold on what's been up with us for the past years.

"It's always you. I'ts always been you. My light,my Acia"