DENEF

|1.Bölüm: Y A L N I Z

"Tek kişi ben olamam,

Arayacak kimsesi olmayan

Bu şehir beni çok küçük hissettiriyor

Bir milyon insan var bu şehirde,

Ama ben tek ses çıkarmadan çığlık atabilirim

Bu yüzden zaman geçirmek için sarhoş oluyorum"

(Sasha Sloan- THE ONLY)

|•DENEF: 1. Bölüm Yalnız| 🦋

"Yalnızlığıma da içerdim. Hep içerdim. Süt içerdim. Fakirlikten değil. Masumluktan.."

🥛

Düştüm, dizlerim kanadı. Kalkmaya yeltendim, rüzgar savurdu. Her bir darbede direndim. Bir fırtınanın ortasında kalmış, yolunu kaybetmiş küçük bir kızdan farkım yoktu. Tıkadım kulaklarımı rüzgarın uğultusuna.. Elbisemin açıkta bıraktığı tenime dişlerini geçiren gece ayazını geri püskürttüm. Dizlerimdeki kanamalara aldırmadan ayağa kalktım. Her yanım yara bere doluydu.

Geçmişimin emareleri her yerimdeydi..

Çıplak ayaklarım gideceği yolu bilemez gibi tökezliyordu. Tabanları acıyordu.
Yaralarıma çivi misali batan taşlara ezici gücümü üstlendim. Her bir taşı ezdim, geçtim.

Kanayan ellerimdeki yaralarıma merhem aradım. Bulamadım.
Acısına daha fazla dayanamadım, yaralarımın büyüklüğünü belli eden kanlarımı emdim. Midem kasıldı, öğürmedim. Alışkındım ne de olsa. Yaralarıma kendim çarelerimi ürettim.
Çarelerim tükendi. Sabrettim...

Şimdiyse kocaman, genişliğini bile tahmin edemediğim, bilinmeyenlerle dolu bir ormanda esir kalmıştım..

Kimsesizdim.. Yalnızdım.. Yaralıydım..

Kulaklığımdan kulağıma işleyen ses, beni, düşünmekten kendimi alıkoyamadığım düşüncelere itiyordu.

Elimde, düşüncelerimin yoğunluğundan ismini bile unuttuğum, bir kitap duruyordu.
Gözlerim satırlarda gezineceğine, halının desenlerinde keşfe çıkmıştı.

Odağım tamamen hedefini şaşıp kapımı hışımla açan anneme kaydı.
Bir boğanın öfkesiyle bana bakıyor, zayıf gövdesi hızla inip kalkıyordu.

Sanırım babam çoktan eve teşrif etmişti..

"Esila! Git hemen yemek koy babana! Adam geldi, iki saattir senin bir yerlerini kaldırmanı bekliyor. Ben ablanın kart borcunu ödemeye gidiyorum. Hemen kalkıyorsun! Hadi!" Kapıyı sertçe kapattı ve gitti.

Ceyda Mir..

DNA testi yaptıracak kadar paranoyaklaşmama neden olan çakma platin sarı saçlı o kadın..
Ablamın annesi..
Bana anneliği yalnızca doğurmak olarak gösteren, ablamı ise en iyilerine lâyık şekilde yetiştiren öz annemiz..
Harika!

Ablamın, daha benim kredi kartımın olmaması şöyle dursun, borçları evimize neredeyse haciz getirtiyordu. Benim kredi kartım bile yoktu. Üstelik aramızda yalnızca 3 yaş vardı. Evin küçüğü olmamın bana fayda sağlayacağını düşünürken çok yalnış düşlere kapıldığımı bir kez daha anlıyordum.

Babamın yemeğini hep ben koyardım. O ise hiç bir şey demeden yemeğini yer, yüzüme bile bakmadan çekip giderdi. Günlük rutinimiz buydu. Nedenini bilmesem de sorgulamaya lâyık bir kişi bile bulamamıştım.