Blurred Lines✔️

-Chapter 40-

Hanggang sa dulo ng ating walang hanggan. Hanggang ang puso'y wala nang nararamdaman.
-December Avenue, Sa Ngalan Ng Pag-ibig

SHAMYRA

A week has passed. Natapos na rin ang midterms namin. Seven days and a hundred sixty-eight hours went by on the clock. Still, walang Anjo o Theo ang nagparamdam sa akin.

Nagugulumihan na rin sina Sin dahil wala naman silang kaalam-alam sa mga nangyari. At wa rin naman akong balak sabihin sa kanila. They are also oblivious of the fact that Theo and I are in a relationship. Mas nakakahiya naman kung pati ako, na mismong girlfriend, wala na ring balita sa kaniya.

It hurts. A lot. Spending each morning waiting for my phone to ring to receive a good morning greet from him. Pero sino bang niloloko ko? He's not in his greatest shape. Hindi ko na rin siya kailanmang nakita sa loob ng campus. I've been regularly coming to the coffee shop pero he's not there. Palagi ko ring tinatanong ang mga barista pero laging "wala" at "hindi" lang ang nakukuha kong sagot. Pakiramdam ko naiinis na rin sila sa pabalik-balik ko roon pero wala, eh. Namimiss ko na siya.

I've also tried calling his condominium building. Pero katulad ng mga barista, the receptionist didn't want to share any information regarding him. I bet Theo forbid them to do so. Hindi ko naman kailangan ng translator at thesaurus upang hindi ma-gets ang gusto niyang iparating. Akala ko kasi temporary lang na gusto niyang iwan ko siya. Now he's acting like he really wants me out of his life. In a snap. Ganoon lang.

Malalim akong napabuntong-hininga at pinaglaruan ang pagkain sa harap ko. Nakita ko sa sulok ng aking mga mata ang pasimpleng pagtawag ng pansin ni Sin sa atensiyon ng iba at nginuso ako. Para bang nagtutulakan pa sila kung sino ang magtatanong  sa akin.

Looks like Nemo lost because he deeply sighed in frustration and cleared his throat.

"Pst. Amyra... Spill naman diyan o. Problema natin?" Nemo asked, which made me look up at him at the other side of the table.

I shook my head and forced a smile. "Wala naman."

Sin scoffed. "Anong wala? Imong mama wala! Tapos na nga ang exams tapos naka-ganyan pa rin ang mukha mo? Ano na ngang nangyayari sa iyo? Tsaka nasaan na ba iyong dalawang magkaparehong mukha na umaali-aligid sa iyo?"

Umiling lamang ako't sinubukang galawin ang pagkain sa aking harapan. As much as possible, ayaw kong sagutin ang mga tanong nila. Mawawala na rin naman sa akin ang spotlight maya-maya. I'm sure maiinip lang ang mga iyan kakahintay ng sagot mula sa akin.

Pero mukhang mali ako, dahil pag-angat ko ng tingin sa kanila ay nakapokus pa rin ang kanilang mga mata sa akin. Para bang sinasabi na hindi na nila ako papakawalan hangga't hindi ko sinasabi sa kanila ang mga nalalaman ko.

Padabog kong binitawan ang kubyertos na hawak ko't matalim silang tinignan.

"Fine. What do you want to know?"

Ari slapped the table. "Gurl, lahat. Gusto naming malaman ang lahat. Nag-aalala na kaming lahat sa iyo dito, o. Nakalimutan mo yatang may barkada kang makakasama through thick and thin."

Sumang-ayon naman si Kei at hinampas rin ang mesa. "Oo nga. Lods mo kaya kami all throughout, Amyra. Kaya sabihin mo na. Hindi ka namin itatakwil, promise."

I sighed. Nakaka-ilang buntong-hininga na ba ako ngayong araw? Gahd.

"Huwag kayong mabibigla ah," I warned. Tumango-tango naman silang lahat bilang sagot. Looks like wala nga akong kawala mula sa mga taong hayok na hayok sa mga sagot mula sa akin.