The Beauty Of Paeoniaceae (Untamed Heart #1) ☑

Chapter 27

Until now I can't fuckng believe that she's in my front now. It's not that I don't want to see her, it's just that, I'm not ready to face her now.

How did she know that I'm here, huh?

"Anak!" Nakita ko ang pamumula at pangungulila sa kanyang mga mata habang nakatingin sa'kin. Yumuko ako dahil hindi ako sanay na makita siyang ganyan.

Pumunta ako sa gilid upang bigyan siya ng permission na pumasok sa loob ng condo. I don't want be rude of her, I still respect her despite of everything that she did to me.

Pumasok siya loob at muli akong tiningnan. Sinarado ko muna ang pinto bago siya hinarap. Alam kong ilang taon na ang nakalipas pero pakiramdam ko parin ay parang kahapon lang nangyari ang lahat-lahat.

"Anak, kamusta kana? I heard from Gemini that you're already here, I didn't believe her at first because we believe that you're already dead. Pero nung pinakita niya sa'kin ang litrato mo ay doon ko lang na realize na totoo nga, na buhay ka nga and you're already in my front now. " Nakita ko kung paano lumandas ang mga luha niya mula sa kanyang mata.

Umiwas ako ng tingin sa kanya at ilang beses na kumurap para iwasan ang pamamasa ng mga mata ko. Ito na naman ba ako? Hanggang kailan ba matatapos ang lahat ng 'to? Hanggang kailan ba ako iiyak?!

"Sana ay naniwala nalang kayo na patay na ako." Malamig na sabi ko. Humikbi siya sa harap ko at balak sana akong lapitan pero umatras ako.

"Anak, patawarin mo ako. Patawarin mo ako sa lahat ng mga kasalanan ko." Tuluyan na akong napahikbi ng marinig ko 'yon mula sa kanya.

I've been dreaming for this before, na sana balang araw ay humingi siya ng sorry sa'kin pero bakit ngayon ay parang ayaw ko ng marinig iyon mula kanya. Na parang hinati ng pira-piraso ang puso ko ngayon ng marinig ko 'yon sa kanya.

"B-bakit ngayon lang? Bakit ngayon lang kung kailan tahimik na ang buhay ko!" Bumaling ako sa kanya habang umiiyak. Nakita ko ang sakit sa kanyang mata habang nakatingin sa'kin.

"Hindi mo alam ang hirap ng pinagdaanan ko, eh? Hindi mo alam kung anong nararamdaman ko sa mga oras na kailangan kita! Mommy kita mom? At kahit kailan hindi ko maintindihan kung paano mo nagawa ang lahat nang 'yon sa'kin!" Lumapit siya sa'kin at niyakap ako ng mahigpit habang patuloy siyang umiiyak at humihingi ng tawad sa'kin.

" I'm sorry, hindi ko alam." Umiling ako sa kanya habang patuloy na umiiyak.

" Hindi mo alam? You've already known before, but you choose to believe him instead of your daughter! You didn't try to hear me!" Pinilit ko siyang itulak palayo sa'kin pero mas lalo niya lang hinigpitan ang pagkakayakap sa'kin.

"You know what? I've tried to kill myself for how many times because of depression that I've been through for the passed years! Ang akala ko noon ay mamamatay na ako nung gabi na 'yon but God didn't let me, he just saved that night because he knows that someone's need me." Hindi ko maiwasan ang hindi maalala ang gabing' yon na parehas na pala na nganganib ang buhay namin ng anak ko. Ang akala ko no'n ay katapusan ko na.

Hindi ko alam kung paano ko pasalamatan ang Panginoon na nailigtas niya ang buhay namin ng anak ko.

"I've tried my best to find you, anak, pero walang balitang naibigay sa'min."

"It's okay, if you've thought that I'm already dead dahil kahit kailan ay hindi na ako babalik sa inyo." Tumango siya doon at pinakawalan ako para tingnan ang mukha ko.