Don't Go

006

I tried my best not to let my tears fall. Well, kasalanan ko rin naman talaga lalo pa't nakalimutan ko ang try-outs niya. Kahit ang suportahan man lang siya sa mahalagang araw niyang ito ay hindi ko nagawa. I felt like a bad friend for forgetting such.

Nagbuntong-hininga ako at maglalakad na sana paalis nang biglang may nag-poke sa pisngi ko.

When I looked at my left, in there I saw Kit having his usual grin on his face.

I could not help myself as my tears began to stream on my face continuously.

"Hoy. Anong nangyari sa iyo at umiiyak ka na?" he asked but I just continue on crying.

"A-akala ko kasi...galit ka sa akin," I said in between my sobs.

Naramdaman kong ikinulong niya ako sa kanyang bisig. My sobs get uncontrollable.

"Why would I get mad at you because of such petty thing?" tanong niya at inilayo niya ako sa kanya. He brushed his fingers to my cheeks in order to wipe the tears that cascades to my reddish cheeks.

"Acting lang iyong kanina. Akala mo totoo?" tanong niya at nakuha pang tumawa.

Agad ko siyang inirapan dahil sa inis ko sa kanya kahit may mga luha pa sa aking mga mata.

I marched away from him and even I heard him calling my name, I never dare to cease on walking.

Akala niya naman kasi nakakatuwa ang ginawa niya. I thought he's really mad at me. But at the same time, I'm happy dahil hindi totoo na galit siya sa akin.

"Galit ka naman agad. Sorry na," aniya nang mahabol niya ako sa paglalakad at hinawakan ang braso ko upang matigil ako.

"Huwag mo nang uulitin iyon. Alam mo naman kung gaano ko ka-ayaw na may kaaway lalo na kung ikaw," saad ko nang makaharap ako sa kanya.

"I know and I'm sorry for that."

"Ano palang ginagawa mo at hindi ka nakapunta? I know how much you value promises that's why alam ko na ayaw mong sinisira iyon."

Nag-iwas ako ng tingin sa kanya.

I still feel guilty on forgetting about it.

"Ah nag-practice kasi kami ni Lay para sa performance sa PE," tugon ko at galing sa aking peripheral view ay nakita ko siyang tumango.

I looked at him again. "Hindi ka ba talaga galit sa akin?" tanong ko na agad naman niyang inilingan.

He smiled at me. "Bakit naman ako magagalit sa 'yo? I know how much grades are important to you. I understand. Don't worry."

Tumango naman ako sa sinabi niya.

I don't know what to say. Hanggang ngayon, I still feel guilty sa hindi ko pagtupad sa pangako ko. Kahit pa hindi big deal iyon sa kanya, sa akin ay big deal iyon.

"Ganito na lang. I-libre mo na lang ako ng kape para hindi ka na ma-guilty," he said smilingly and I immediately nodded at him. I guess it's enough for me to erase my guilt and to get back to him.

Nagpatuloy na kami sa paglalakad.

"Gusto mo 3in1? Sabihin mo lang kung anong variant at brand. Ibibili agad kita," natatawa kong sipi.

"Aba. Ginaganyan mo na lang ako, Mira Venice ah."

"Why? Anong mali sa tanong ko?" nagmamaang-maangan kong tanong.

Tumigil siya sa paglalakad kaya ganoon na rin ako. I did not expect ang susunod niyang ginawa.

Pinitik niya ang noo ko dahilan upang haplusin ko ito ng aking kamay.