Don't Go

029

"What are you doing here?" Lay asks while a deep wrinkle is seen on his forehead.

"Ang sweet mo naman talaga, Lance." Nagawa pang umikot ang mata ng babae.

Oh wow! Kahit na sa gano'n ay ang ganda niya pa rin.

"You shouldn't be here."

"Why?" nagtatakang tanong ng babae pero hindi naman sumagot si Lay sahalip ay tingnan niya ako kaya napadako rin ang tingin sa akin ng babae.

The girl smiled at me. Even with my heart is aching, my lips also formed into an awkward smile. And then she approaches me.

"Hello. Are you a friend of Lance?" nakangiti niyang tanong. Sasagot na sana ako nang magsalita siyang muli.

"Oh gosh. Ang ganda mo naman! I like your straight jet black hair. It compliments your fair skin completely," aniya sa masayang paraan. May pagkakulay kape kasi ang buhok niya. Bagay na bagay nga sa mapusyaw niyang kutis.

"Misha. Huwag mo na ngang guluhin si Mira," mariing saway ni Lay.

Tumingin ang tinawag ni Lay ng Misha sa kanya.

"You're so annoying talaga kahit kailan," ani Misha pagkatapos ay ibinalik niya sa akin ang tingin at ngiti sa kanyang labi.

I don't know why but I like seeing her smile. She reminds of Paris before.

Ganyan na ganyan din si Paris. Mahilig ngumiti, madaldal at laging napakataas ng energy. Iyong para bang walang ibang pinoproblema kundi kung ano ang susuotin niyang damit.

I feel sad when I remember what happened last week. Hindi ko naisip na aabot ang lahat sa ganito. Kahit ano pa mang ayos ko roon, kung nahubog na niya ako sa maling paraan sa kanyang isipan ay wala rin namang magagawa. I guess, I'll just let her go even if it hurts me big time.

"Are you sad, Mira? Bakit ka malungkot?" nag-aalala niyang tanong.

Nagpaskil naman agad ako ng ngiti sa aking labi at agad siyang inilingan. "No. May naalala lang ako."

She nodded gracefully.

"Misha, bawal mo siyang tawaging Mira," Lay said with a warning tone.

Why?

Misha's forehead knotted as she looked at him. "Why not? You called her with that name. What's the deal?"

"Basta. Hindi pwede," Lay said with finality.

"Ah... Misha, pwede mo naman akong tawagin sa kahit anong gusto mo."

Ang kaninang nakasimangot na si Misha ay agad ngumisi. "See. Even she told me to call her however I wanted to."

Lay's serious face didn't fade. Madalas siyang seryoso but there is something in him today that is different. That what I don't understand.

Baka naman may mali ba sa sinabi ko. I don't really know.

"No! And that's final. Her name is Venice. You should call her that."

"Oh. Venice," she said with a smile as she turned her gaze on me. "I like your name. Can I be your friend, Venice?"

"Misha. Put ate on the word Venice. She's older than you."

"Is it needed?" naguguluhang tanong ni Misha.

She's so adorable! Kung pwede lang ay itago ko na siya sa bag ko at dalhin sa bahay.

Oh gosh, what the hell am I thinking?

"Of course. Show some respect on her."

Kung makapagsalita naman itong lalakeng ito akala mo naman ay ang tanda-tanda ko na.