Don't Go

027

I needed to go back to our house even with a heavy heart. Ayokong maging pabigat kay Lay kung mas matagal pa ang igugol kong araw sa apartment niya.

Kahit na wasak ang aking puso ay pinili ko pa ring magpatuloy. It's like I am breathing yet I'm not living. I'm still here not because I wanted to, but because I needed to. All the reasons I have to treasure this life of mine suddenly vanishes into thin air. I could not find my will to be better that who I am from yesterday.

Even my mind cannot comprehend our class discussion. I am now finding difficulty to grasp my willingness to achieve my goals. Kahit iyon ay pakiramdam kong unti-unti nang nawawala. I thought if I'll be able to graduate with flying colors, mommy Athena will be proud of me.

Now, I know better.

Kahit anong gawin ko, hinding-hindi niya ako magagawang ipagmalaki, hinding-hindi niya ako kayang mahalin.

Gusto kong magalit sa kanya. Gusto kong sumbatan siya. Pero sino nga ba naman ako para gawin iyon? Ako rin naman ang dahilan kung bakit patuloy siyang nasasaktan. She was also a victim of my true mom's selfishness but how long can I endure everything? How long should I tolerate her unpleasant behavior towards me?

Kahit isang beses, hindi niya man lang ba ako nagawang mahalin? Hindi niya man lang ba ako nagawang ituring na isang anak? Kasi ako, kahit alam ko na ang totoo ay patuloy ko pa rin siyang mamahalin, patuloy ko pa rin siyang ituturing na isang ina.

"Ven."

Napatigil ako sa paglalakad at inangat ang ulo ko upang magtama ang mga mata naming dalawa ni Kit.

His eyes softened when he saw me while mine remained emotionless. Ubos na ako. Ubos na ubos na.

"Can we talk?" he asked.

Wala na akong enerhiya upang makipagtalo sa kanya kaya nagpaubaya na lamang ako. Dinala niya ako sa garden. Wala rin naman masyadong tao rito.

Nang makaupo kami sa bench ay wala ni isa ang nagsasalita sa amin. He remained silent. I felt his hand touched mine after a couple more minutes. Instead of bringing my gaze to it, I keep myself staring at the wide open space of the campus.

I felt nothing but emptiness. I can easily confide myself with him before. But now is different. It is like there's a huge wall between us.

"Nasabi sa akin ni Paris ang nangyari sa pamilya niyo. It wasn't intentional though, pero ako na ang nagpursigeng tanungin siya," he said and I still don't want to say anything.

What for? Alam kong aalis din naman siya dahil ako mismo ang nagtulak sa kanya palayo kaya hindi ko maintindihan kung bakit pa siya naririto sa tabi ko ngayon.

"I'm sorry. I'm sorry kung wala ako sa tabi mo ng araw na nalaman mo ang totoo. I'm sorry kung hindi ko nagawa ang pangako ko sa iyo na ako ang magiging tagapunas ng kada luhang tutulo sa iyong mga mata. I'm sorry dahil kahit pinagbawalan mo na akong lapitan at kausapin ko ay hindi ko pa rin nagawa nang malaman ko ang tunay mong kalagayan. I could not just stand far away from you while seeing you in deep pain. I couldn't do it, Venice."

Hindi ko alam kung may dapat ba akong sabihin.

I'm not mad at him. This is my choice anyway. Nagkataon lang na mahal siya ng kapatid ko kaya kailangan kong lumayo sa kanya.

He's still my best friend after all.

Hindi ko lang talaga alam kung paano makipag-usap sa iba. I just wanted to be alone for now.

Tinanggal niya ang kamay niyang nakahawak sa akin pagkatapos ay naramdaman ko ang maiinit niyang bisig na yumakap sa akin.

I hugged him back and in there, a tear fell from my left eye.