(Jonas's POV)
*kulog *kulog
Nagising ako mula sa pagkakatulog ko nang makarinig ako ng kulog. Nagpakita saken si Celine sa panaginip, hindi nya talaga ako kayang iwan at pabayaan sa ganitong sitwasyon.
Iniangat ko ang larawan nyang hawak-hawak ko kanina pa . . .
"Isama mo na lang ako please?"
Kasabay ng pagbuhos ng ulan ang pagpatak ng luha sa mga mata ko.
Hanggang ngayon ay andito parin ako sa Park, at wala akong balak umalis.
I have many regrets in my life, I want to go back in the past but that's impossible. If only. If I will be given a chance to correct my mistakes, but it's too late.
It's still raining but suddenly hindi ako nababasa ng ulan. I look up from this bench and I saw a girl smiling at me with her umbrella, kaya pala di ako nababasa.
She handed me a handkerchief while still smiling
"Take it, mukhang kailangan mo to eh"
Nahihiya naman akong inabot yung panyo na binigay nya saken
"Kalalaking tao umiiyak"
she sat beside me
"You don't understand Maureen, you're still young"
I replied to her
"Yep. Pero maraming tao jan na mas malala pa ang pinagdadaanan kesa sayo"
Napaisip ako bigla sa sinabi nya, she has a point but I can't bear with her for now.
"You can leave now, I want to be alone"
I gave her a painful smile, I said that but she's still here beside me. She's not even attempting to stand just to leave this Park.
She's just staring from afar
"I said leave me"
She's still not making any move na para bang wala siyang narinig
"I won't"
She said while still not looking at me
"And why?"
I asked her
"Pag sinabi ng taong iwan mo siya, yun yung mga panahong kailangan ka talaga nya. Pag sinabi niya namang gusto niyang mapag-isa, yun yung oras na kailangan niya ng makakasama"
She looked at me and smile, at sa hindi ko sinasadya . . .
(MAUREEN'S POV)
"Pag sinabi ng taong iwan mo siya, yun yung mga panahong kailangan ka talaga nya. Pag sinabi niya namang gusto niyang mapag-isa, yun yung oras na kailangan niya ng makakasama"
