Can You See My Eyes?

4

Mabilis na lumipas ang kanilang mga araw, yakap yakap ngayon nina Mina at Jihyo ang larawan ng kanilang magulang. Nakashades silang tatlo, tirik ang araw, maga ang mata nilang nakatayo sa labas habang hinihintay ang kabaong ng magulang nila na ihahatid na sa huling hantungan. Hindi nila mapigilang maiyak habang papalabas ang higaan ng dalawa papunta sa sasakyan.

Mina: They'll be gone...forever....hindi na natin sila makikita..

Pinahid nila ang kanilang mga luha at nagsimulang maglakad. Unti unting pinupunit sa sakit ang kanilang mga puso habang mabigat na humahakbang patungong sementeryo. The farewell music started to play and it triples the ache in their hearts and soul.

The ceremony started as they reach the destination. They are holding white rose. The priest continue to talked. Nang matapos ang misa, isa isang lumapit ang tatlo at ibinigay ang kanilang huling salita sa mga magulang,

Jihyo: Ma..Pa.. gabayan niyo kami habang nasa langit kayo... pangakong magpapakabait kami at aalagaan ko ang mga kapatid ko gaya ng pag aalaga niyo sa amin, mamimiss ko kayo....m-mahal na mahal ko kayo...
Mina: I'm sorry Ma, Pa. Alam kong ayaw niyong sinisisi ko ang sarili ko sa nangyari sa inyo, patawarin niyo ako....pangako, mag iingat ako, susunod ako kay ate, aalagaan ko ang sarili ko at si ate at Tzuyu. Mag iingat kayo sa pupuntahan niyo...mahal na mahal ko kayo..
Tzuyu: Mamimiss ko kayo Ma, Pa...mahal na mahal mo kayo...susunod ako kila ate, gabayan niyo ako sa mga gagawin ko...mahal na mahal ko kayo....pangako, magtatapos ako ng pag aaral at pupuntahan ko kayo rito sa panahong iyon..

Nang matapos nilang magsalita ay unti unti ng ibinaba ang kanilang mga kabaong. Ang mga tita naman nila ay umiyak na rin, crying their hearts out, but the pain didn't go away..their death left permanent scars.

Isa isa nilang inihagis ang kanilang rosas sa magulang nila. Hindi pa rin natitigil ang luha nilang dumadausdos pababa sa kanilang mga pisnge. Hinayaan lang nila itong tumulo sa paniniwalang matutulungan ng mga ito na maalis ang sakit na nararamdaman kahit kaunti lang.

Pinanood nila ang paglalagay ng lupa sa butas. Every inch of that soil they threw is the same amount of pain they're feeling right now. Hanggang makaalis ang mga bisita, naroon pa rin ang tatlo. Nilapitan na sila ng mga tita nila.

Tita: Tara na sa bahay ninyo.

Hinayaan nalang nila na hilain sila papunta sa sasakyan nila. Pagdating sa bahay, nagkulong agad si Mina sa kanilang kwarto. Dumapa siya sa kama at umiiyak doon. Her hands are trembling of so much guilt. Hindi niya mapigilan. Ngayong wala na ang kanyang magulang, hindi nila alam paano sila ulit magsisimula.

~

After a week...

Jihyo: Mina...ano ba....umayos ka naman. Isang linggo ka ng nagmumukmok..
Mina: Gusto kong mapag isa..

Mina looks insane right now. Isang linggo na siyang tulala. Pati ang mga kapatid niya ay naaapektuhan na sa nangyayari sa kanya.

Jihyo: Mina naman! Hinayaan na kitang mag isa ng isang linggo and that's enough! Please! STOP SCRATCHING YOUR EYES! Nasusugat na yan kakakamot mo!
Mina: Please...iwan niyo na ako!
Tzuyu: ATE MINA ANO BA!?

Gulat na tiningnan nila ang namumulang Tzuyu.

Jihyo: T-tzuyu...
Tzuyu: Ate Mina, nangako ka kila mama diba? Paano mo kami aalagaan kung hindi mo maalagaan ng sarili mo? Yan ba ang paraan mo para pahalagahan ang sarili mo?
Mina: Sinisigawan mo ba ako? Ate mo ako!
Tzuyu: Then act like one! Hindi ganyan ang ate Mina ko! Ang ate ko matapang at maayos!
Mina: tzuyu...
Tzuyu: Please ate, stop treating yourself that way. Tingnan mo ang mata mo...they're wounded. Emotionally and physically. Tama na yung malungkot lang ang mata mo, but your eyes....it's precious...don't treat your eyes even worse..
JIhyo: Mina, tama si Jihyo... your eyes is precious to all of us. Kapag nagkaimpeksyon ang mata mo, how are you going to see our parents? You think mahaharap mo sila ng wala kang nakikita?

Napaluha si Mina sa sinabi ng kanyang mga kapatid. Mas lalo siyang naguilty dahil pinag alala niya ang mga ito. She feels worthless for a week but having her sisters here with her, she feels loved.

Mina: I'm so sorry....

Niyakap nila ito at pinatahan.

Tzuyu: Sorry sinigawan kita ate,..
Mina: Ayos lang yun..sorry pinag alala ko kayo..
Jihyo: Promise us na hindi ka na magkukulong, you have work. You have life outside our home

Hinarap niya ang dalawa. She can't face her co-workers.

Mina: Magreresign na ako..
Jihyo: What?!
Mina: I can't face crowds. Ayokong makita sila. Ayokong makita ang mga kulay na iyon. Ayokong makakita ng hindi nakikita ng mga tao.
Tzuyu: Pero ate...ballet is your life..paano mo tatalikuran yun?
Mina: Yes, ballet is my life, but I just can't face crowd. Natatakot ako. Pakiramdam ko kakaiba ako..People may find me weird.
Jihyo: Okay okay...if magreresign ka, anong trabaho ang kukunin mo?
Mina: A work that does not require me to face people.
JiTzu: What's that?

Ngumiti lang si Mina sa kanila at kumunot naman ang mga noo nila. Tumayo na sila at nagpunta na sa sala.