Second Life "İkinci Hayat" (Düzenleniyor)

Bölüm 10

Multide Mrs.Green :)

Mrs.Green'in odasının önünde bekliyoruz.Alison ofladı.Neyse ki başımın etini yemeden içeri kabul edildik.(Mrs.Green'in odasına girmek için artık görevliye özgeçmişinizi takdim etmeniz gerekiyor desem yeri olur,iyice kafayı yediler.)Uzun bir sorgudan sonra Ashley ve Blair görevliye sadece gönüllü olmak için isim yazdıracağımızı,fazla uzun sürmeyeceğini ve aynı zamanda ne kadar vatansever ve fedakar olduğumuzu anlattık.Artık Mrs.Green'in odasındaydık.Stephanie konuştu:

-Hepimiz gönüllüyüz.

Mrs.Green'in gözleri irice açıldı.Anlaşılan bizden böyle bir cesaret beklemiyordu.Ne de olsa o ismi uzun olan sağlık bakanımızın kan alma adını verdiği şey başka zararlı deneyler de olabilirdi.

Birkaç saniye sonra kaşlarını kaldırdı ve ''Tabi,yazıyorum'' dedi.

Önündeki kağıda isimlerimizi yazarken kaşlarını çatmıştı.İşi bitince bize döndü:

-Açıkçası bu kadar çabuk gönüllü öğrenci beklemiyordum ama size şaşırdım doğrusu,dedi.

Derin bir nefes aldıktan sonra,konuşmaya devam etti:

-Siz bana bakmayın,yaptığınız cesaret ister.Neler olacağı belli değil.Her ne kadar yetkililerle görüşsem de alabildiğim bilgiler kısıtlı.Arkadaşlarınız götürüldükten sonra hiçbirinden haber bile alamazken size güven vermem mümkün değil maalesef.Sadece çok teşekkür ederim,insanların kötü muamelelerine rağmen mutantların fedakarlığı takdir gerektiriyor.Bence bu hastalık bizi yani mutantları ve insanları birbirine kenetleyecek,dedi.

Bir an hepimiz sessiz kaldık.Mrs.Green'i ilk defa böyle görüyorduk,gerçekten bizim cesaretimize hayran kalmıştı sanırım ve tabi neler olacağının belirsizliğini ifade etmişti gerçi ama olsun...

Biz olacaklara razıydık,çaresizlik kadar kötü bir duygu yoktu.İnsanlar acı çekerken okulda düzenli olarak iğne yiyip hapşırmakla yakayı kurtaramazdık,kurtarmamalıydık...En azından elimizden geleni yapmalıydık ve şu anda yapıyorduk da...

Sessizliği Alison bozdu,teşekkür etti ve odadan çıktık.Yatakhanedeki odamıza ilerlerken her birimizin derin düşüncelere dalmış olduğu inkar edilemezdi.Yarın da gönüllü listesi aktif olacaktı ve ertesi gün yola çıkıyorduk.15 günlük tatiller dışında okuldan çıkmazdık ve ailemizle de okulda görüşürdük ama şimdi ayrılacaktık buradan.Bana buradan ayrılmak hep çok cazip gelmişti ama şimdi ne kadar da bencillik ettiğimi anlamıştım.

Odaya girince aklıma takılan soruyu sordum ve diğerlerinin konuşmasını sağladım:

-Sizce şu bizi götürecekleri yer ne kadar büyüktürSadece okuldan bile bu kadar kişi götürüldüyse çok büyük olmalı,sonuçta tüm bir gezegenden hastalar geliyor dimi?

Blair:

-Bence okul çok kalabalık bir ortam eminim ki okuldan gidenler de çoğunluktur.Hastalık en hızlı bir okulda yayılır,yayılması için daha uygun bir ortam olamaz,dedi.

Barbara:

-O zaman hesaplama yapabiliriz,dedi.

Stephanie konuştu:

-Okuldan yaklaşık 60 kişi gitti,çevreden de 40 kişi olsa 100 eder.Bu kadar yaygarayı 100 kişi için koparmazlar,dedi.

Ben:

-Belki de Andrews'un söylediği gibi tüm hastalar orada toplanmamıştır.Babamla daha 2 gün önce yine konuştum ve annemin hala ilk yerleştikleri hastanede tedavi gördüğünü söyledi.