Nigdy jej nie odnajdę

ⓍⒾⓍ

Uchyliłam powieki jednak mocne oświetlenie sprawiło, że ponownie zamknęłam oczy. Zasłoniłam oczy ręką, po czym znowu je otworzyłam. Powoli podniosłam się do siadu, stwierdzając, że jestem w skrzydle szpitalnym. Usilnie próbowałam przypomnieć sobie, co się stało. Powoli ostatnie chwile, które pamiętałam do mnie wracały. Mój nieprzytomny mate, walka z kotołakiem i na koniec ratunek. Ostatnim co pamiętałam, był czarny basior walczący z pumą. To musiał być ktoś z watahy, ale nie jestem pewna kto. Byłam zbyt wycieńczona, by mu się przyglądać by rozpoznawać go po zapachu.

- Mamo daj już spokój. - dość dobrze znany mi głos wyrwał mnie z zamyślenia.

Pochyliłam się w bok i odsunęłam kotarę oddzielającą mnie od łóżka obok. Ku swojej wielkiej uldze dostrzegłam Sophie i jej syna Ethana, miał rozciętą głowę i głębokie ślady pazurów na ciele. Widać było, że proces regeneracji działa na niego już od dłuższego czasu. Ta puma musiała nieźle dać mu popalić.

- Olivia. - Sophia odeszła od syna i podeszła do mnie. Ethan spojrzał na mnie i powiedział bezdźwięczne dziękuję, na co zaśmiałam się lekko. - Jak się czujesz?

- Wszystko mnie boli. - przyznałam zgodnie z prawdą i wtedy przypomniałam sobie o Andrew. - Co z moim mate?

- Jest nieprzytomny, Mat z nim jest. - przyznała alfa wyraźnie zmartwiona. - Na pewno nic mu nie będzie, to silny facet.

- To były kule z tytanu. - wydusiłam z trudem.

- Wiem, zajmują się nim nasi najlepsi medycy, jestem pewna, że szybko dojdzie do siebie. - zapewniła, zmuszając się do sztucznego uśmiechu, który wcale mnie nie przekonał.

- Możemy porozmawiać w cztery oczy? - spytałam nieco niepewnie.

- Zostawię was. - Ethan już miał podnieść się z łóżka jednak jego matka nie zamierzała pozwolić opuścić mu sali.

- Ethanie Finley Wood zapomnij, że gdziekolwiek pójdziesz, lekarz kazał Ci leżeć - oświadczyła stanowczym tonem jednak cały czas powstrzymując się od użycia głosu alfy.

- Jestem dorosły mamo. - rzucił czarnowłosy, krzywiąc się na słowa matki.

- Dorosły może i jesteś, jednak tylko na papierku, kładź się. - Sophia jak każda alfa nie umiała odpuszczać, a Ethanowi nie pozostało nic jak po prostu ulec.

Nasza rozmowa w cztery oczy musiała poczekać, na szczęście po chwili przyszedł lekarz, który zabrał przyszłego alfę na prześwietlenie. Zostałyśmy same, więc spokojnie mogłam poruszyć temat mojej przeszłości.

- Tak mi przykro, że Cię w to wciągnęłam i, że Ethan ucierpiał. - westchnęłam cicho, poprawiając się na łóżku. - Gdyby nie Andrew to nigdy bym Cię nie wezwała.

- Rozumiem i nie musisz mnie przepraszać. Sama wplątałam się w twoje problemy przeszłości, kiedy przyjęłam Cię do watahy. Poza tym powtarzam Ci to bez przerwy, jesteśmy rodziną. - uśmiechnęłam się chociaż był to raczej uśmiech przez łzy. - Ethan sam powiedział, że pójdzie, jest uparty.

- Ma to po rodzicach. - zaśmiałam się lekko, a Sophia mi zawtórowała.

- Wychowywanie przyszłego alfy nie jest łatwe. Nie możesz go chronić bez końca, tak jak każda matka chce chronić swoje dziecko. To jedno z tych poświęceń, na jakie musi być gotowa para alfa. - białowłosa usiadła na brzegu mojego łóżka. - To tak do przemyślenia dla ciebie jako do mate alfy.