Beauty and the Beast

Hoofdstuk 7

Die volgende morgen stond ik om zes uur alweer bij de stallen. Ondanks dat ik kort had geslapen, was ik vroeg mijn bed uit gaan. Ik was vooral erg bang dat Aaron zijn opmerking te letterlijk had bedoeld en Bonita nu al terug naar haar cel zou slepen, maar het viel gelukkig allemaal wel mee.

Na een verfrissende rit op Blaze, propte ik snel een ontbijt naar binnen. Aaron was nog steeds nergens te bekennen, maar op zich was dat ook niet zo raar, want hij sliep altijd graag uit. Ik hielp mee de stallen uit te mesten en tegen de middag rook ik naar stront en stond het zweet me op het voorhoofd.

Met brandende armspieren slenterde ik weer naar binnen. Mevrouw Potts was de tafel aan het dekken.

'Eet Colin ook mee?'

Ik had soldaat 1 eerlijk gezegd heel de dag nog niet gezien; hij was overduidelijk nog steeds gepikeerd door mijn beslissingen van de vorige dag, en ontweek me daarom. Gisteravond had hij me toevertrouwd dat Aaron ook boos op hem was - ondanks dat Colin niet eens echt iets gedaan had, maar dat maakte Aaron niet uit.

'Ik denk het niet, eerlijk gezegd. Maar we kunnen er altijd een bord voor hem bij pakken, mocht hij besluiten om ons toch nog te vergezellen.' Ik liep naar de kast met servies en pakte er in eerste instantie twee zilveren borden uit, die ik halverwege in de lucht stil liet hangen. 'Zal ik vragen of Bonita ook mee eet?'

Mevrouw Potts sloeg haar ogen op. 'Dat is een hartstikke goed idee, mijn jongen! Dan zal ze zich hier gelijk wat meer op haar gemak voelen.' Ze tuitte haar lippen. 'Maar... vindt Aaron dat oké?'

Ik haalde mijn schouders op. 'Ah kijk, daar is hij al. Kunnen we het gelijk aan hem vragen.'

Aaron liep met grote passen de kamer in.

'Goedemorgen, Aaron,' begroette mevrouw Potts hem met een zoete glimlach. 'Het eten staat al klaar. Ik wist niet of je meer zin zou hebben in soep of croissantjes, dus ik heb Xavier beiden maar laten klaar maken,' vertelde ze, gebarend naar het mandje dat op tafel stond waar croissantjes in gedrapeerd waren en een enorme pan vol dampende soep.

'Ik heb nog geen tijd om te eten,' antwoordde Aaron brommend. Hij sloeg theatraal zijn donkere mantel naar achteren en beende ons toen voorbij. Ik wierp een verontrustende blik op mevrouw Potts, die me op haar beurt verbaasd met haar wimpers knipperend aanstaarde.

'Waar ga je heen?!' riep ik hem achterna, terwijl ik een achtervolging in zette. Waarom loopt hij nou ook altijd zo snel?!

Achter me hoorde ik het geklak van de lage hakjes van mevrouw Potts op het laminaat. Aaron stampte het kasteel door, richting de rechter vleugel van het paleis, waar de meeste kamers zich bevonden. Aan het begin van de gang hield hij zo abrupt halt, dat ik tegen zijn brede rug opbotste.

'In welke kamer heb je haar gestopt?' snauwde hij.

Oh jee. 'Uhm, nou... niet boos worden, Aaron. Want ik dacht, tja... die kamer wordt toch niet meer gebruikt! Dat is toch zonde? En er hingen nog kleren in de kast en het bed was nog opgemaakt, dus ik dacht eigenlijk dat dat dé ideale kamer voor haar was. Lekker chique en groot! En...'

Hij draaide zich om. Niet snel en gevaarlijk, maar langzaam en berekenend. Zijn neusgaten verwijdden zich onnatuurlijk snel, en hij brieste me toe: 'Van alle kamers die we hebben, moest je haar juist díe suite geven?'

Mevrouw Potts, die achter mij stond, slaakte een soort gilletje en vermoeide zucht ineen, maar Aarons ogen priemden in die van mij. 'Heb jij ooit gehoord van het begrip respect, Aiden? Want je voert elke keer zulke achterlijke streken uit dat ik het idee krijg dat mevrouw Potts je dat woord is vergeten te leren.'

Mevrouw Potts deed verontwaardigd haar mond open om bezwaar te leveren, maar Aaron stak dreigend zijn enorme, geklauwde hand naar haar op. 'Je lijkt geen respect te hebben voor mij, want je tart me op elke mogelijke manier die je maar lijkt te kunnen verzinnen!' Hij gromde; een laag, hard geluid, met zoveel onderliggende kracht dat de lucht om ons heen leek te trillen van de zinderende energie. Aaron opende wederom zijn mond om commentaar op me te leveren, maar schudde toen verslagen zijn hoofd en draaide zich bruusk om, waardoor zijn mantel rond zijn voeten kolkte.