Beauty and the Beast

Hoofdstuk 15

                                 • • • • • • • •

                               POV BONITA

Je kan het hem niet kwalijk nemen, had mevrouw Potts gezegd. De woorden spookten nog steeds door mijn hoofd en het duizelde me. Ik stond met mevrouw Potts aan mijn zijde naast Aarons bed en keek op hem neer. Hij lag te slapen; zijn gezicht was ontspannen, zijn oogleden trilden zachtjes en zijn buik ging regelmatig op en neer. Zoals hij er nu bij lag... het was haast vredig te noemen. De enorme woede die hem zowat elk moment van de dag sierde was nu niet te zien.

Ik schudde mijn hoofd. Deze man had mijn leven gered. Ik hoorde hem dankbaar te zijn, maar aan de andere kant was ik nog steeds boos op hem. Om hoe hij me behandeld had, maar ook doordat mijn kans op vrijheid nu volledig verkeken was.

Mevrouw Potts zette het teiltje met een klap op de grond, waardoor het kokendhete water over de houten wanden klotste. 'Kom op, Aaron, wakker worden!'

De koning zijn oogleden fladderde langzaam open, en twee helblauwe ogen begroetten de mijne.

Mevrouw Potts legde haar hand op zijn voorhoofd en trok een gezicht. 'Je bent warm. We moeten gauw je wonden ontsmetten, voordat ze gaan ontsteken! Als dat namelijk het geval is, zijn we nog verder van huis.' Ze zuchtte theatraal en trok de dekens los, zodat Aaron rillend naar haar mopperde. 'Dat moet even, hoogheid. We moeten je benen goed oplappen; je hebt een enorme jaap op je scheenbeen!'

Aaron trok gefrustreerd zijn bovenlip op, maar mevrouw Potts negeerde zijn agressieve gebaar volledig. Ze bukte om de lap uit de teil te pakken, maar ik was haar voor. Ik greep het stuk stof vast en wrong het uit, waardoor het dampende, warme water tussen mijn vingers liep.

'Ik doe het wel,' knikte ik haar toe. 'Als u even dat zalfje wil gaan halen, voor de schrammen op zijn armen?'

Mevrouw Potts keek me met samengeknepen ogen en een licht glimlachje rond haar lippen aan, draaide zich om en liep weg. De rest van de hofhouding stond nog steeds aan Aarons voeteneinde, en staarden met open monden naar het tafereel.

Ik raapte een omgevallen kruk van de grond en zette die zo neer dat ik goed bij Aarons wonden kwam. Ik drukte de doek voorzichtig op de schrammen en sneeën en Aarons gezicht vertrok direct. Vanonder zijn wenkbrauwen vandaan staarde hij me boos aan.

Mevrouw Potts kwam terug de kamer in en drukte de tube zalf in mijn handen. Ik spoot wat van de naar honing geurende zalf op mijn handpalmen en smeerde vervolgens Aarons been in. Het was een vreemd gevoel; zijn benen waren veel steviger en dikker dan ik ooit bij mensen gezien had. En daarbij waren ze volledig bedekt met een dikke laag donkerbruin haar, waar de zalf in bleef hangen en het liet klitten.

'Au!' schreeuwde Aaron toen ik de zalf rond de randen van de diepe snee in zijn scheenbeen smeerde. Hij trok uit reflex zijn been op, maar ik greep hem bij zijn enkel vast en trok hem terug.

'Blijf toch eens stil liggen, zo lukt het nooit!'

'Maar je doet me pijn!' bulderde hij verontwaardigd.

'Je stelt je aan!' snauwde ik hem toe. 'Als je gewoon stil blijft liggen, heb je er niet zo'n last van.'

Zijn blik verhardde. 'Als jij niet weggelopen was, was dit nooit gebeurd!'