Beauty and the Beast

Hoofdstuk 22

Ik liep de trap af.

Mijn hand lag rond de leuning geklemd, en met voorzichtige stappen - ik was als de dood dat ik op een van mijn rokken zou gaan staan en van de trap af zou vallen - liep ik naar beneden. De treden waren bedekt met een dikke laag donkerpaarse stof, waar mijn gouden slippertjes diep in weg zakten.

De tafels waren helemaal bedekt en de stoelen waren gevuld met wachters, soldaten, dienstmeisjes, stalknechten en de rest van de hofhouding. We zouden eerst met zijn allen eten, en daarna zouden de vrienden van de koning na afloop blijven om te dansen.

Gesprekken vielen stil, stoelen krasten naar achteren, monden hingen open. Maar daar keek ik allemaal niet naar.

Het enige wat voor mij belangrijk was, was hij.

Aaron schoof zijn stoel naar achteren en kwam naar de trap gelopen. Onderaan wachtte hij me op, en eenmaal daar gekomen, legde ik bevend mijn hand in de zijne en genoot van de zinderende warmte die door mijn lichaam heen trok.

'Waarom staren ze allemaal zo?' fluisterde ik naar hem.

'Omdat je er zo mooi uit ziet,' prevelde hij terug, waarop ik de warmte richting mijn gezicht voelde stijgen. Blozend keek ik weg, maar hij legde zijn vinger onder mijn kin en liet me hem aankijken. Twee blauwe ogen, fel en licht als ijs, warm en zacht als de lente, namen me in zich op. 'Je ziet er écht heel mooi uit. En daar hoef je niet om te blozen.'

Hierop werd mijn blos nog dieper, en Aaron lachte zachtjes. Hijzelf had zichzelf ook mooi aangekleed; hij droeg een wit overhemd, met daaroverheen een blauwe jas, eveneens afgezet met gouddraad, die langs de zijkanten en de mouwen geborduurd zat. Zijn haar zat zelfs met een strikje vast!

'Jij ook,' perste ik er daarom uit. Hij wierp me een verbaasde en dankbare blik toe, en ik glimlachte.

Met mijn hand in de zijne, begeleidde hij me naar onze tafel. We hadden een tafel voor onszelf, met alleen de hechtste hofhouding en vrienden van de koning.

Aiden stond meteen op toen hij me zag. 'Wauw, BonBon! Dat ziet er goed uit!'

Ik lachte en gaf hem op zijn beurt een compliment; voor het eerst in die twee weken dat ik hem kende had hij zijn haar netjes zitten. Zijn donkerblonde haar was met een flinke laag vet naar achteren getrokken.

De vijf minuten daarna bestonden uit het uitdelen van complimentjes: Kylian had eindelijk afscheid genomen van die zwarte stoppels die normaal gesproken zijn kaken sierden en zag er plots veel jonger uit. Mevrouw Potts had een chique jurk vol glitters aan, waar ze maar aan bleef frunniken. Quill had een das om, Xavier had zijn koksmuts - eindelijk - aan de kant gelegd, Colin zag ik voor het eerst in andere kleren dan zijn gevechtskleding en Olivia had haar look afgemaakt door toch nog even knalrode lippenstift op haar lippen te smeren.

Iedereen had zich zo opgedoft voor deze avond, en het was zo leuk om te zien hoe erg ze het nu al naar hun zin hadden. Niet alleen mijn vrienden, maar ook de mensen aan de andere tafels. De bedienden en soldaten kletsten vrolijk met elkaar en genoten van Xaviers eten.

'Zie je hoe gelukkig ze zijn?' zei Aaron, die naast me zat. Zwijgend knikte ik. 'Dat komt door jou. Dit was jouw idee. Een schitterend idee,' knikte hij me toe.

Ik glimlachte.

De rest van de avond verliep vol humor, gelach, tranen en lekker eten. Xavier had zichzelf daadwerkelijk overtroffen en we propten ons helemaal vol. Ik schepte in totaal wel vier keer op, en tegen de tijd dat het buiten zo donker was dat de balzaal enkel en alleen nog maar verlicht werd door de duizenden kaarsen, puilde mijn buik helemaal uit. Gelukkig vielen de goudkleurige rokken van mijn jurk zo wijd dat niemand het zag.