Beauty and the Beast

Hoofdstuk 11

                                 • • • • • • • •

                               POV BONITA

Mevrouw Potts was de eerste die zich wist te herstellen na mijn vraag.

'Koning Aaron is mijn koning, Bonita. En om die reden zou ik zijn keuzes niet in twijfel mogen trekken.' Haar stem klonk streng, alsof ze me daarmee probeerde te dwingen om er hetzelfde over te denken. Toch leek ze te schrikken van haar eigen hardheid, en haar gelaatsuitdrukkingen verzachtten vrijwel meteen. 'Er is iets wat je moet begrijpen. De koning beschikt over soldaten. En niet zomaar over soldaten, maar over Verwisselaars; mannen die kunnen veranderen in bloeddorstige wezens. Het volk is bang voor hem, voor zijn toorn, en zal hem om die reden nooit tegen de haren instrijken. Maar jij... jij deed dat wel. Door een van zijn soldaten neer te steken, overtrad je een van de belangrijkste wetten die er is, en dat is al in tijden niet meer gebeurd. De criminaliteit is sinds de komst van de Verwisselaars zo erg gedaald, dat - vergeleken met de andere misdaden - de jouwe gewoon heel erg leek. Dát is de reden waarom je levenslang zit.'

Levenslang. Voor iets wat ik niet eens heb gedaan.

Ik knikte langzaam. Mijn maag lag in een knoop en plots leek ik al mijn eetlust verloren te zijn. Ik schoof mijn bord bij me vandaan en dronk het laatste beetje wijn dat in mijn glas zat op. 'Ik heb eigenlijk wel zin om Olivia en Quill te horen,' hintte ik om zo het gesprek, dat nu stilgevallen was, weer op gang te brengen. Alle ogen waren op mij gericht en ik voelde mijn wangen branden.

Xavier glimlachte. 'Nou, laten we dan naar de balzaal gaan!'

'Hebben jullie een balzaal?!'

'Natuurlijk!' antwoordde Aiden enthousiast, al leek dat wat geforceerd. Ik had het idee dat mijn vraag hem zwaar gevallen was. 'Vroeger hielden we de mooiste feesten, elke week wel drie.' Zijn stem dempte. 'Daar hebben we uiteindelijk een hoge prijs voor moeten betalen.'

Ik opende mijn mond om te vragen wat hij precies bedoelde, maar Colin stond op en schoof daarmee zijn stoel zo hard naar achteren dat de poten agressief over de grond schraapten. 'Wat een goed idee, Bonita. Laten we naar de balzaal gaan. Daar staat Quills piano,' legde hij me uit, waarna hij zijn glas nog voor een laatste keer volschonk en toen de kamer uit paradeerde.

De rest volgde hem, en ik liep de weg door het kasteel naast Aiden. Mevrouw Potts nam afscheid van ons met het idee dat zij nu het nieuws tegen Aaron zou vertellen: dat ik de komende twee weken als een prinses behandeld moest worden, in de hoop dat ik op die manier mijn tijd rustig uit zou kunnen zitten. Wat dus eigenlijk een belachelijk idee was; echt alsof ik mijn vroegere leven, met Cherise en mijn vader, op zou geven voor dit weerzinwekkende paleis, met zijn duisternis en zijn schrikbarende koning.

'Ik zag vanuit mijn kamer de stallen,' begon ik stilletjes. De rest van de hofhouding liep lachend voor ons uit, waarbij Olivia boven iedereen uit aan het schateren was. 'Mag ik paardrijden? Nu dat ik hier ga wonen, deze komende twee weken?'

'Ik denk het wel. Zolang je op het terrein van de koning blijft, of met begeleiding gaat rijden. Ik kan je vast wel een keer mee nemen.'

Ik knikte, en nam de stilte in de hallen in me op. Wat was het bizar eigenlijk, hoe vreemd stil het hier was. 'Waarom denk je eigenlijk dat koning Aaron het goed gaat vinden als ik hier nog twee weken blijf? Waarin ik goed behandeld ga worden, en daarbij ook nog eens onder mijn levenslange straf uit ga komen.'

'Maar we weten allemaal dat die straf onzin was,' antwoordde Aiden daar bruut op. Hij had al die tijd recht voor zich uit gekeken, maar nu draaide hij zich naar me toe. 'Ik heb geen antwoord op je vraag gegeven daarnet, maar nee. Ik ben het niet met Aarons keuze eens. Wat misschien wel te merken was aan wat ik nu allemaal doe om Aaron te tarten.' Hij grijnsde scheef. 'Maar ik denk dat wij het allemaal niet met hem eens zijn. Mevrouw Potts is hem alleen te trouw om het tegen hem uit te spreken. Oké, nee, dat is niet waar wat ik net zei, trouwens. Ik denk dat Colin het ergens wel met hem eens is, maar hij is de generaal van het koninklijke leger, dus voor hem kwam het nogal hard aan dat je een soldaat neergestoken hebt, ongeacht wat je reden was,' voegde hij er snel aan toe.