sevgili günlük,
babamla bahsettiğim yere geldik.
öncelikle, evi hiç ama hiç sevmedim, yatağın ucuna oturup ağlamama ramak kaldı ama her zamanki gibi bu adımı next'liyorum.
evin eksikleri var, mutfakta pek bir şey yok bu yüzden kendime yulaf ezmesi ve süt aldım. en azından kahvaltıda onu yerim diye düşünüyorum. zaten iki üç gündür pek bir şey yiyemedim. yani en azından, kayda değer olarak.
buranın bana iyi geleceğini, istanbul'a iyileşmiş bir şekilde döneceğimi düşünerek gelmiştim. şu anda öyle bir konfor alanına sahip değilim, bu yüzden zihinsel olarak asla huzurlu değilim. tek bildiğim kendimi kusturmayacağım. onun dışında gerisini hallederim diye düşünüyorum.
söylemeyi unutmadan yazayım, burada tartı da yok. gelmeden önce tartıldığımda kilom 51.6 çıkmıştı. eve döndüğümde karşılaştırma yapmak adına buraya yazmak istedim. bunu daha önce belirtmedim sanırım, hedef kilom 46.
4 ve 6 rakamını yanyana tartıda görebilmenin tek hedefim olması beni üzüyor. yaşadığımız çağ nasıl bir hale büründü de rakamları bu kadar arzular olduk anlam veremiyorum.
dediğim gibi, ipin ucunu bir noktada kaçırdım ama sanırım bu dünya için de geçerli.
ipin ucunu kaçıran bir tek ben değilim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
sevgili günlük,
Non-Fictiondertlerimden yanıyorum, bulimia ile mücadeleyi yenmeye; borderline ile yaşamayı öğrenmeye çalışıyorum. bilen bilir, sanal günlük > evde saklanılan günlük olduğu için burada bunları yazıyor ve paylaşıyorum. belki hayatımızın bir kısmında ortak sorun...
