sevgili günlük,
bugün biraz mutfakta zaman geçirdim. yakınımla birlikte irlanda keki ve tavuk salatası, (hayatımda ikisini de ilk defa yedim) patates salatası ve sigara böreği yaptık. akşam saat yedi buçuk gibi sofraya oturduk ve anlayacağın üzere, hepsinden yedim.
şimdi durum şöyle ki, sana yemin ederim, karnım tokluktan resmen acıyor ama ben yine de aç gibi önüme geleni yiyorum. bu durum baya bi' can sıkıcı ve bunu nasıl düzelteceğim hakkında gram fikrim yok. resmen doyma hissimi kaybettim.
durum böyle olunca yediklerimi çıkarmamak için inanılmaz bir çaba sarf ettim. banyoya gittim, yüzümü yıkadım, hatta çıkaracağım diye saçlarımı bile topladım ama yapmadım. aynada uzunca kendime baktım, yüzümde kendimi kusmak için zorlamadan kaynaklı oluşan kılcal damarlara baktım, gözlerime baktım.
ne bedenim, ne de kendim bu kötülüğü hak etmiyorum.
11 günlük süreci bozmamak istedim, parmağımı ağzımdan içeri yollamamak istedim ve geri açtım saçlarımı.
midemin 'fazla' yiyecekle ne yapması gerektiğini bildiğini hatırlattım kendime ve içeri geri döndüm.
böylece ufak görünen ama benim için büyük olan bir adım daha atmış oldum kendi gözümde. neredeyse çıkarmak için kararlı bi' şekilde gidip geri dönmek önemli bir adım.
tek sorun kendimi bu konuda huzurlu hissetmemem. yediklerimi çıkarmadığım için hem suçluluk hemde pişmanlık duyuyorum.
yine en büyük kötülüğü kendime, kendim yapıyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
sevgili günlük,
Non-Fictiondertlerimden yanıyorum, bulimia ile mücadeleyi yenmeye; borderline ile yaşamayı öğrenmeye çalışıyorum. bilen bilir, sanal günlük > evde saklanılan günlük olduğu için burada bunları yazıyor ve paylaşıyorum. belki hayatımızın bir kısmında ortak sorun...
