sevgili günlük,

5 / 1 0 / 2 0

sevgili günlük,

uzun zaman oldu, biliyorum.
yazmamamın tek sebebi kendime olan kargınlığımdan başka bir şeyden değildi.

uzun zaman oldu, ve hiçbir şey değişmedi. ne çok isterdim buraya yendim!! bitti artık! yazmayı. hayatımın bu bölümünü tamamlamayı ve her şeyi geride bırakarak yeni bir başlangıç yapmayı. çok isterdim, çok istedim, çabaladım, mücadele ettim ve tekrar yenildim.

bir sonraki savaşıma gücümün kaldığından emin değilim.

burayı güncellemediğim zaman diliminde 20'lik dişim çıktı sadece. biraz kilo verdim, yemek yemedim ve yediklerimi kustum.
biraz ağladım, sarhoş oldum, çokça güldüm ve pozitif kalmaya çalıştım. hiç kitap okumadım ve ne dizi ne de film izledim. hiçbirini istemedi canım.

bugün derslerim başladı, artık resmi olarak üniversite 2. sınıf öğrencisiyim. ilk iki dönemimde yaptığım dereceyi bu dönem yapabilecek gücü göremiyorum kendimde. her şeye hevesim kırılmış gibi geliyor.

sürekli başım ağrıyor. son bir haftadır uyuyamıyorum. zihnimi toparlayamıyorum. insanlara olan kibarlığımı kaybettim ve üzerimde aşırı bir vurdumduymazlık var, ürkütmüyor değil. öyle ki kime ne demek istersem diyebilecek gücü buluyorum kendimde.
ve bu demek istediklerim pek iyi şeyler değil.

kendimle başa çıkmaya çalışıyorum, kendimi tutmaya çalışıyorum; çünkü başka kimse yapmıyor. yapmayacak da.
bir hafta öncesinde hayatımın nasıl olduğunu sorsaydın bambaşka cevaplar verirdim sana. o anki heyecanımı, iyi hissedişimi ve güzel şeyler olacak'a olan inancımı ballandırarak anlatırdım.

peki ne mi değişti?

üzerinde fazlasıyla net konuştuğum ve kendimden net olduğum bir duruma sürüklendim, tam tersini yapabilecek olmanın stresi var üzerimde.

sanki o şeye doğru gidersem, sanki onu hayatıma kabul edersem ve duvarlarımı yıkarsam kendime olan tüm saygımı yitirecek gibi hissediyorum.
doğrusu hissediyorum değil, biliyorum.

çünkü ben O'na siktir git demiştim. bu kadar netti onu hayatımdan çıkarışım. şimdiyse ona hoş geldin diyecek gücüm yok, ama bunun olasılığı gündeme gelmişken aklımdan çıkarmak çok zor.

stresliyim, migrenim tutup duruyor ve hiçbir şey yiyemiyorum. bu yüzden gücüm yok, hiçbir şeye.

tüm negatifliğimi kusmak istesem de, bunları burada paylaştıktan sonra da bu gri bulutun içinde süzülmeye devam edeceğim.

yazık.

son zamanlarda hayatımda gelişen tek olumlu şey aletli pilatese başlamak oldu. yarın 4. dersimi alacağım.
umarım işe yarar, umarım kendimi sevebilirim ve umarım aynadaki yansımama katlanabilir hale gelirim.

kendimle küsken hayatla barışık olmamı beklememem gerek belki de.
belki de, en büyük hatayı burada, en başında yaptım.