sevgili günlük,

2 0 / 7 / 2 0

sevgili günlük,

dün yazdığım sözümü tutamadım, hani şu az yeme olayı. yemek yemediğim ve karnımı abur cuburla doldurduğum için midem deli gibi bulanıyor.
öğlen yediklerimden sonra tekrar kendimi tuvalette ayna karşısında buldum. neredeyse yapacaktım, yapmak için can attım ama rastgele bi' yerde okuduğum sözü tekrar ettim kendime, "miden yiyeceklerle ilgili ne yapması gerektiğini biliyor." bu yüzden geri döndüm.
böylece 21 gündür temiz kalmayı başardım.
bu günlüğü yazmaya başladıktan sonra sadece bir kere sözümü tutamadım ama onun dışında gayet iyi ilerliyorum. en azından 21 gün boyunca kendimi kusturmadığım hiç olmamıştı. sanırım en uzun aralık iki günde birdi :D

şu geçen gün yazdığım liste hakkında güncelleme yapmam gerekirse, hiçbiri gerçekleşmedi. ne günde en az 2.5 litre su içebildim, ne de akşam 19.30'dan sonra yemek yemeyi durdurabildim. açıkçası bu tür hedefler belirleyip uyamadığımızda, insan, kendine olan inancını zamanla kaybediyor. geçmişim neredeyse hep bu tür tecrübelerle dolu, yarım kalmış, bitirilememiş, bozulmuş düzenlerle dolu. sonuçta psikolog değilim, bunun tam olarak üzerimdeki etkisini dışarıdan bir göz ile bakarak ifade edebilmem imkansız ama hâl böyle olunca, yeni hedefler belirlerken çekimser davranabiliyoru(m)z. yeni bir düzen veya yeni bir alışkanlık edinmeye çalışırken "zaten yapamıyorum/uyamıyorum" tarzı düşünceler kendimi sorgulamama sebep oluyor. oysaki ben böylesine özgüvensiz, gri bir alanda olan bir kişilik değildim. aklıma koyarsam ve eğer gerçekten istersem, istediğini elde edebilen biriydim. bilmiyorum, bu ben hakkında geçmiş zamanda konuşmak ne kadar doğru ama sanki o gücü artık bulamıyor gibiyim.
sonuç olarak insan yaşamındaki her şeye alışıyor, bir şekilde evriliyor ve ayak uyduruyor. sanırım hayal kırıklığı ve başarısız tecrübelere sahip olmaya gün geçtikçe bağışıklık kazanıyorum. sanki normalim buymuş gibi. sanki hayatım zaten koca bir hayal kırıklığıymış gibi.