sevgili günlük,
dün öldüğümü sandım.
diyebileceğim fazla şey yokmuş gibi hissediyorum. kendimi kustururken çok fazla zorlandım, neden öyle oldu bilmiyorum, ve canım çok yandı. kalbim her defasında deli gibi çarpsa da bu seferki bir başkaydı. gerçekten ölüyor olduğumu düşündüm. boğazım, midem, başım, kalbim; her birinin acısını farklı, ama aynı anda hissettim. bir süre kendime gelemedim. nefesimi düzene oturtmakta zorlandım, ellerimin uzunca bir süre titredi.
dünden sonra bir korku düştü yüreğime.
sanki o şey tekrar olursa, geri dönüşü olmayan bir vaziyette bulacakmışım gibi hissediyorum. canım tek bir şey dahi yemek istemiyor. çıkarmadan önceki yediklerimi hatırladıkça midem bulanıyor. bunu daha önce de kendime çokça dile getirdim ama, bu sefer gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. ben bu şeyi kontrol altına alamıyorum, buna karşılık beni yenmesine izin vermek istemiyorum.
her şey tamamen bitsin istiyorum.
ne eksik, ne fazla.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
sevgili günlük,
Non-Fictiondertlerimden yanıyorum, bulimia ile mücadeleyi yenmeye; borderline ile yaşamayı öğrenmeye çalışıyorum. bilen bilir, sanal günlük > evde saklanılan günlük olduğu için burada bunları yazıyor ve paylaşıyorum. belki hayatımızın bir kısmında ortak sorun...
