sevgili günlük,
nedense, ileri doğru adım attıkça tökezliyor ve geriye doğru sendeliyor gibi hissediyorum. bir adım attığım yolda üç adım geriye atıyorum ve bu döngüden ne kadar bunaldığımı tahmin bile edemezsin.
kendimi günün sonunda bu şekilde bulmaktan gerçekten bıktım. inan sınırlarımın bu kadar zorlanacağını bilseydim ya bu işe hiç girişmezdim ya da sürecin başında her adımı cesaretlilikle atar ve destek alarak ilerlerdim.
kendime yetmeye çalışmaktan da, 'hallederiz' diyerek devam etmekten de çok yoruldum. bazen kendime dışarıdan bakabilmeyi çok istiyorum. "ulan sen de insansın, bu yük böyle taşınır mı?" diye hesap sormak istiyorum.
boğuldukça boğuluyorum.
kendimi kusturmalarım eskiye oranla çok azaldı, bunu rahatlıkla söyleyebilirim ama neredeyse üç gündür üst üste binge-eating yaşıyorum.
az önce canım ekmek arasına kalıp çikolata koyarak yemek istedi??? yani, n'oluyoruz, hayırdır ya.
bu düşünceler, krizler aklıma geldikçe ve ben böyle ataklar yaşadıkça zihnim gerçekten bana acı çektiriyor. kusmam, yediklerimi çıkarmam için tonla sebep sunuyor önüme ve ben önüne geçemiyorum, kontrol edemiyorum bu lanet şeyi.
belki de bir yıl aradan sonra, tekrar kendime plan oluşturma, aşırı sıkı diyet listeleriyle defterlerimi doldurma isteğiyle dolup taşıyorum. tekrar youtube'dan bir sürü "nasıl zayıfladım" videosu izleyerek her dediklerini not alma isteği kapladı dört yanımı. tekrar o noktaya düşemem, bu yüzden duymamazlıktan gelmeye çalışıyorum bu koca isteği.
şimdilik bunu başarabilmiş gibi dursam da, "önümüzdeki günlerde hiçbir şey yeme" diye nükseden sese sağır olamıyor kulaklarım. ben tekrara düşmek, yolun başına gitmek hiç istemiyorum sevgili günlük.
nasıl bir his bu, nasıl bir oyun bilmiyorum.
bunu kendime nasıl yaptım, nasıl yapabiliyorum hâlâ bilmiyorum ama oldukça korkunç bir şey, biliyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
sevgili günlük,
غير روائيdertlerimden yanıyorum, bulimia ile mücadeleyi yenmeye; borderline ile yaşamayı öğrenmeye çalışıyorum. bilen bilir, sanal günlük > evde saklanılan günlük olduğu için burada bunları yazıyor ve paylaşıyorum. belki hayatımızın bir kısmında ortak sorun...
