LET ME IN DARK (COMPLETED)

Kabanata 7- Avoid

Avoid

Ilang araw na matapos ng pinaalis ko si Rapha sa bahay. Nung gabi 'yon at sa dumaan na araw ay walang tigil ang pag-iyak ko. Alam kong wala naman siyang kasalanan kung hindi niya ako gusto dahil ako naman ang may kasalanan!

Napahigpit ang hawak ko sa librong bitbit ko ng matanaw ang pamilyar na imahe. Papunta akong canteen pero dahil nakita ko siyang papunta rin sa pupuntahan ko ay aga akong lumiko. Sa library na naman ako magpapalipas ng gutom!

"Yves!" Sigaw niya, tumingin ang ilan sa akin na parang nagtataka.

Nagpatuloy ako sa paglalakad halos kulang na lang ay tumakbo ako sa sobrang bilis ng pagkakalakad.

He sighed na para bang napapagod na siya kakahabol sa akin. "Please Yves, sorry don't ignore me like this. Let's talk properly," pagkumbinsi niya sa akin.

Daretso lang ang lakad ko na para bang walang naririnig. May iilan na napapatingin sa amin na para bang nanunuri ang mga mata na pinagmamasdan kami. Naglakad ako, humarang siya. I walked again like I didn't saw him.. like I didn't know him.. like I didn't love him.

Sa mga sumunod at sumunod na araw ay ganun pa rin ang ginagawa niya t'wing nakikita ako kung kahit saan. Halos kumaripas siya ng takbo para lang maabutan ako pero mahal ang sulyap ko na hindi ko magawang ibigay sa kaniya.

"Yves, please let's talk," nagsusumamo niyang sabi ng madatnan ako na nakaupo sa damuhan.

Akma akong tatayo ng hawakan niya ako sa palapulsuhan.

I couldn't move as if I was being poured in cold water. Hindi ko alam kung katawan ko mismo o siya mismo ang kamay niya mismo ang nanlalamig. I gritted my teeth when I didn't protest.

Gusto kong pumikit ng maamoy ang panlalaki niyang amoy. This is how amazing his scent to the point that I would like to close my eyes and feel his smell.

I looked at him, Halos manlambot naman ang tuhod ko. His eyes is full of sorrowed, looks like he really miserable for the past few days. I don't know why? Ayaw kong itanong.

He let a heavy sigh escaped "I'm sorry," he mouthed.

He hold my hand.. he pinched it.. he massage it and looked at me.

"Hindi ko talaga sinasadya. If you want to avoid me then it's fine to me. Basta patawarin mo ako Yves, Please," He said with a helpless voice.

I could not agree with what he said. Iniwas ko ang kamay kong hawak-hawak niya. Mapait siyang ngumiti. I can feel the pain with his smile but why?

"Pinapatawad na kita," sambit ko, "H'wag mo na lang ulit ako lalapitan," I coldly said.

I stood up and walked away, Naglakad ako habang may mabibigat na nararamdaman sa dibdib.

I walked away and that was the end of his convincing me.

The day passed.. my birthday passed without him greeting me or planned to give me a glance.

Lumipas ang ilang buwan at halos mag-iisang taon na tanging ginawa lang namin ay maglagpasan t'wing nagkakasalubong sa hallway o kahit saang sulok ng campus. It's so hard! To the point that I'm wishing that he's going to give me a look or notice me even just a type of a acquaintance.

"Bro! Birthday ko na bukas ano hindi ka pa rin sasama?" Tanong ni Magen kay Rapha bago ako balingan ng tingin.

Hinawi ko ang buhok ng dumaan ang isang malakas na hangin ngunit mas malakas pa rin ang pintig ng puso ko. Knowing na nasa harapan ko siya.