♥️Aşk Engel Tanımaz♥️ (TAMAMLANDI)

♥️37.Bölüm~Onaylıyor musun?♥️

(Multimedya: Meriç)

Keyifli okumalar...

Meriç'den...

Çıktığım dükkandan tekrar hastaneye doğru yol almaya başladım. Yağız'a gidip hemen hesap sormayacaktım. Tıpkı onun yaptığı gibi işimi gizlice hâlledecektim. Şimdi gidip hesap sorsam bana doğruyu söylemeyecekti. O yüzden her şeyi kendim öğrenecektim. Gerçekleri öğrendiğim zaman ise işte o zaman hesap soracaktım!

••••

Hastaneye geri döndüğümde dışarda kimse gözükmüyordu. İllaki birisi çıkıp hava alırdı ama neden hiçkimse yok? Hemen telefonumu çıkarıp babamı aradım ama uzun uzun çalmasına rağmen açan olmadı. Sonra Miray'ı aradım o da bakmadı. Nazlı'yı aradım o da bakmadı. Sonra neredeyse herkesi aradım ama kimse telefonunu açmadı. Onlar bakmadıkça içim huzursuz oluyordu. O kadar kişinin içinde kimse mi telefonuna bakmaz? Yoksa... Yoksa anneme bir şey mi oldu? Korkuyla koşarak içeriye girdim. Asansöre gittiğimde bütün düğmelere bastım ama asansör kaç dakika geçmesine rağmen gelmiyordu. İçimdeki korku gittikçe büyüyordu. Hemen merdivenlere koştum. Dokuz kat olan merdivenleri hızla çıkmaya başladım. Sonunda nefes nefese annemin yattığı odanın katına ulaşmıştım. Ama durup soluklanmadan annemin yattığı odaya koştum. Herkesin gözünün benim üstümde olduğunu hissedebiliyordum ama şu durumda bunu düşünecek değildim.

Sonunda annemin odasının önüne gelebilmiştim. Hızla kapıyı açıp içeriye daldım.

"Anne!"

Herkesin göz odağı ben olmuştum. "Ya niye kimse telefonuna bakmıyor?" Hızla gözlerimi annemin yattığı yatağa çevirdim. O an da uyuyan değil de, bana bakan annemi görmemle neredeyse sevinçten havalara uçacaktım. Gözlerime inanamayarak "Anne?" Dedim. Annem bana gülümseyerek karşılık verdi ve hırıltılı sesiyle "Oğlum..." dedi.

Sevinçle hemen annemin yanına koştum. "Uyandın... Bırakmadın bizi..."

"Ben sizi hiç bırakır mıyım?"

Kafamı iki yana salladım. "Hayır... Bırakmazsın..."

Annemin saçlarını okşadım ve alnından öptüm. "Çok korkuttun bizi." Ardından kaşlarımı çattım. "Bunu sana kim, niye yaptı anne? Bir şey gördün mü?"

"Kim, niye yaptı bilmiyorum oğlum. Başımda bana, bunu yapan her kimse, o kişinin adamları vardı. Beni bu hâle adamları getirdi."

Sonra araya babam girdi. "Seni hastaneye birisi getirmiş. Tam zamanında yetiştirmiş. Seni buraya kim getirdi Melis? Gördün mü?"

Annem usulca kafasını iki yana salladı. "Hayır hiçbir şey görmedim. En son o depoda yapılan işkencelere dayanamayıp bayılmıştım. Gözümü açtığımda ise buradaydım. Başka hiçbir şey hatırlamıyorum."

Elimi öfkeyle yumruk yaptım. Eğer anneme bunu yapanların arasında bir parmağın varsa seni kendi ellerimle gebertirim Yağız! Kendi ellerimle!

O an da Miray yanıma geldi. Sıktığım yumruğumu fark etti. "Meriç? İyi misin?"

"İyiyim iyiyim. Annem uyanmış nasıl iyi olmayayım?"

Miray gülümsedi. "Gözümüz aydın."

Bende gülümseyerek karşılık verdim. Sonra Miray aklına bir şey gelmiş gibi kaşlarını çattı. "Sen nereye kayboldun bir an da? Annen uyandığında sana haber vermek için seni aradım ama hiçbir yerde bulamadım. Aradığımda da bakmadın. Önemli bir şey yok değil mi?"

"Öyle bir etrafa bakındım. O kör noktayı gören kamera var mı diye. Bir şey yok güzelim, merak etme."

"Tamam canım."