အပိုင်း (၉) U & Z

545 34 4
                                    

𝙐𝙣𝙞𝙘𝙤𝙙𝙚

"ကလေး...ရေချိုးပြီးပြီလား...."

"ဟုတ်..."

.ခေါင်းရေသုတ်ပြီး...အိပ်ခန်းထဲကနေထွက်တော့...စစ်က..ကွန်ပျူတာကိုပြူးပြဲကြည့်ပြီး...အလုပ်လုပ်နေတာ...ကြာပြီ...အခန်းရောက်ကတည်းက...

"ကိုကို.."
"အင်း..ပြောလေ့..ကလေး...
အလုပ်များနေလား..."
"အင်းဟုတ်တယ်...ဘာပြောမလို့လဲ...."

မှူး...ဖက်ကိုလှည့်လာပြီးမေးတော့...

"ဟိုလေ..."
"အင်းပြော..."
"ပြောစရာရှိလို့...."
"ကိုကို..လည်းပြောစရာရှိတယ်..."
"ကိုကိုက..ဘာပြောမလို့လဲ..."
"မနက်ဖြန် ခရီးတခုသွားစရာရှိလို့...ကိုယ့်အဖွားဆီကိုလေ့...အစကအလုပ်နဲ့သွားမလို့ကို..အလုပ်ကအဲဖက်ကိုဖျက်လိုက်လို့...
မသွားဖြစ်တာ ကိုယ်ဆယ်တန်းအောင်ပြီးကတည်းက ....
မေမေ..တို့လည်း ...လိုက်ခဲ့မှာ ကလေးလည်း လိုက်နော်...တစ်ယောက်မှမရှိဘဲ ဒီမှာ နေခဲ့ဖို့မပြောနဲ့နော်..."

"လိုက်လို့ဖြစ်ပါ့မလား...."

"ဘာလို့လဲ...ကလေး..."

"မိသားစုအလိုက်ခရီးထွက်တာဆိုတော့လေ့...."
မှူး..က... သူ့လည်ဂုတ်လေးကိုကုတ်ပြီး....မျက်နှာညိုးသွားတာအမှန်

"​ကလေးက...ကိုယ်တို့မိသားစုမဟုတ်လို့လား..."
"ကျွန်တော် ဒီမှာ တစ်ယောက်တည်း နေခဲ့လို့ရပါတယ်.... "
"ကိုယ် စိတ်မချဘူး..."
"ကလေး...ပင်ပန်းမှာသိပေမဲ့...ကိုယ်ခေါ်သွားချင်လို့...တကယ်စိတ်မချလို့ကွာ...."
"ဘာလို့ ကိုယ့်မိသားစုလို သဘောမထားနိုင်ရတာလဲ ကိုကိုတို့မိသားစုကို...."

အသံ​လေးမဆိုသလောက် နည်းနည်းကျယ်တာနဲ့ အစကတည်းက ညိုးနေတဲ့ မျက်နှာက မလိုလားတဲ့ မျက်ရည်တွေ...သူ့ပါးမှာနယ်ကျွံဖို့လုပ်နေခဲ့ပြီ....

"ကိုယ်က အဲလိုသဘောမျိုးပြောတာ.. မဟုတ်ပါဘူး ကလေးရယ်..."
"ကျွန်တော် သွားအိပ်​တော့မယ်..."

အခန်းထဲဝင်သွားတော့...စစ်..ပါအနောက်ကနေ... တခါတည်းတန်းဝင်လိုက်သွားတော့...

"ဘာလို့ဝင်လိုက်လာတာလဲ ကိုကိုက ...."
"ဟိုလေ့...."စကားပြောဖို့ကြိုးစားပေမဲ့....

𝒀𝒐𝒖  𝑨𝒓𝒆 𝑻𝒉𝒆 𝑶𝒏𝒆... 💛Where stories live. Discover now