İstenmeyenler

Yetimhane

"Ezik şuraya çöp düşmüş al oradan." diyen Sinem ile iğrenerek yerdeki sümüklü peçeteyi alıp çöpe attım.

Evet o ezik benim. Ve Sinem yetimhane müdürümüzün kızı. Buraya sık sık kendisine hizmet etmemiz için gelir.

Bende ilk geldiğinde ona karşı çıktığım için ezik lakabını aldım.
Bu sayede de ona ve diğerlerine tek hizmet eden kişi oldum.

Asıl adım Buket. Buket Kaya. Kendimi bildim bileli bu yetimhanedeyim.
Küçükken hep birisi beni evlat edinir diye umut etmiştim.
Ama gerçekler ortada. Artık unudumu kestim. Bir sene sonra reşit olacağım ve bu yetimhanede kimsesiz olarak çıkıp gideceğim.

Lüks bir araba yetimhane önünde durması ile herkesin ilgisini çekmeyi başardı.
Ya kıyafet, oyuncak verecek bir iyilik meleği (!) ya da buradaki bir çocuğu evlatlık edinecek birisi.

Benim evlat edinme ihtimalim imkansız olduğu için aracı umursamayarak kitabımı okumaya başladım.

Bu dünyada beni tek anlayan ve yardımcı olan şey kitaplar.
Bir an bile olsun beni bu iğrenç dünyadan çekip alıyorsa bu kitaplar, tek saygı duyduğum araçlar olurlar.

Yetimhane mikrofonlarından adımın seslenilmesini duymam ile ofladım.

Yine kime hizmet etmeye gideceğim ya da hangi iftira nedeniyle ceza alacağım. Kim bilir?

Hiç acele etmeyerek yetimhane müdürünün odasına gittim.
Müdürün odasına geldiğimde derin bir nefes aldım ve kapıyı tıktıklamadan içeri girdim.

"Buket'cim bir şey unutmadın mı?" diye soran müdürümüz ile göz devirdim.
"Kibar olmasam da bana bakmak zorundasınız. O yüzden ekstradan kibarlık yapamayacağım." dedim ruhsuz bir halde.

"Bu beyefendi seninle konuşmak istiyor. Düzgünce şuraya otur." diyen okul müdürümüz ile "Ben konuşmak istemiyorum." dedim ve odadan çıkacakken müdürümüzün "beyefendi" diye adlandırdığı kişi kolumdan sertçe tutup koltuğa oturttu.
Bu kim oluyordu da böyle davranıyordu?