İstenmeyenler

Sapasağlamdı

"Yağız düşündüğüm şey doğru mu?" diye sordum endişeyle karışık bir merakla.

"Evet onun adamıymış." diyen Yağız ile "Ege çabuk Furkan'ın telefonundan yerini bul!" dedim.

"Ulaşamıyorum lan." diye bağıran Ege ile sinirle ofladım.

Babamın araması ile hızla telefonu açtım.
"Bir şey mi buldunuz?" diye sordum.

"Adamlarımdan birinde haber geldi. Gittikleri bir depoda sıradışı şeyler oluyormuş. Konum atıyorum. Bizim ulaşmamız uzun sürer. Siz gidin. " dedi babam.

Telefonu kapatırken hızla arabamın anahtarını aldım.

"Konum gelecek arabalara!" dedim. Buraylar ayaklanırken Onur Abi "Herkes farklı araç ile gitsin. Arabayı bir saniye geciktirecek yükler olmamalı." dedi.

Onu onaylarken gelen konumu hepsine attım ve arabama bindim.

Son süratle aracımı çalıştırırken Eylül'e bir şey olmamış olmasını umuyordum.

Yaklaşık on dakika sonra depoya varmıştım.

Silahımı alıp depoya girecekken içeriden duyulan silah sesi ile yutkundum. Lütfen o silah sesi düşündüğüm şey olmasın.

Onur Abi ve Aslı Abla benden önce depoya dalınca kendimi toparladım ve arkalarından depoya girdim.

Eylül sapasağlamdı. Yerde oturmuş ağlıyordu.

Aslı Abla, Eylül'ü hızla kucağına alıp sarılırken Onur Abi de onlara sarıldım. Eylül'ün iyi olması beni rahatlatırken deponun geri kalanına baktım.

Alnından vurulmuş Kemal Soylu'yu ve yere oturmuş elinde silah tutan Furkan'ı görmem ile koşarak yanına gittim.

Furkan'ın yanına eğilince Furkan kafasını öne eğdi.

"Furkan bana bakar mısın?" diye sordum.

Furkan bana baktığında gözleri doluydu. Sevmiyordu. Nefret ediyordu. Ama yine de babasıydı.

Furkan'a sarıldım. Kafasını boynuma gömerken sırtını sıvazladım.

"Anneme ne diyeceğim? Benden nefret edecek." diyen Furkan ile "Beraber üstesinden geleceğiz. Üzülme lütfen." dedim.

Furkan bana daha sıkı sarılırken "Seni çok seviyorum." dedi. Kalp atışlarım yine bir çok hızlı atıp bir dururken gülümsedim.