İstenmeyenler

Silah Sesi

"Önce çocuklarını öldüreceğim!" diyerek silahını karnımın hafif altına nişan alan Sinem ile ne yapacağımı bilemedim.

Silahım yanımda değildi. Furkan ise uzaktaydı.

"Sinem aklından geçirdiğin o şeyi unut." dedim endişeyle.

"Sen benim hayatımı kararttın. Bende senden çocuklarını alacağım!" diye bağıran Sinem ile "Bak lütfen. Çocuklarıma dokunma. İstersen doğurduktan sonra sana kendi ayağım ile geleyim bana istediğini yap ama çocuklarıma dokunma." dedim.

"Hayır. Sana bu acıyı yaşatacağım." dedi Sinem ve silahın kilidini açtı.
İlk kez böyle korkuyordum. Kendim için endişelenmiyordum. Ben öleyim. Ama çocuklarım yaşasın.

Sinem tam silahı ateşleyecek iken başka bir silah sesi duyuldu ve Sinem yere yığıldı.

Ne olduğunu anlamak için etrafa bakarken elinde silah ile duran Furkan'ın annesini gördüm.

Ben olayın şoku ile banka otururken Furkan'ın annesi yanıma gelip saçımı okşadı.

"İyi misin? Sana bir zarar verdi mi?" diye sorması ile "hayır" anlamında kafamı sağa sola salladım.

Bana sarılınca korkuyla ağlamaya başladım. Bir an çocuklarımı kaybedeceğim sandım.

"Güzelim iyi misin? Ne oldu burada?" diyerek gelen Furkan ile annesi sinirle Furkan'ın kolunu mıncırdı.

"Kızı öyle nasıl yalnız bırakırsın! Hemde hamileyken! Hiç mi bir şey öğretemedik sana!" diye azarlaması ile Furkan "Bilemedim." dedi.

"Ben olmasam ne yapacaktı gelinim? Torunlarıma bir şey olsaydı seni döverdim." dedi.

Bana gelinim mi demişti? Çocuklarıma da torunlarım? Ben yanlış mı duyuyorum ki?

"Furkan sen şu kızı halletmesi için birilerini çağır." diyen annesi ile Furkan yanımızdan uzaklaşıp telefon görüşmesi yapmaya başladı.

"Özür dilerim kızım." demesi ile şaşkınlıkla "Niye?" diye sordum.

"O gün ikinizin de yalanlar söylediğinizi bilmeme rağmen sana kızdım. Oysa haklıydın." demesi ile "Unutalım bunları." dedim.