Söyle ona! Davamızın gür sesiyle hak batılı yenecektir. Biz kula secde etmeyiz.
Ürpertici bir kıyametin ortasında, etrafı toz dumana katan bir bomba silsilesi...
Hüküm yemiş bir hayat...
Bir şehrin düşmesi...
Ve ölümün ucundaki iki beden...
Hayat in...
Üstte kitap tanıtım videosu vardır, izlemeden geçmeyin.
Öncelikle belirtmeliyim ki bu kitap basıldı ve iki seri şeklinde İnternet sitelerinde mevcuttur.
Tekrar yayınlamamin nedeni şu anlık telifimizin bitmiş olması ve alamayanlar için burada yayınlamak istemem.
Eğer basılmış olarak almak isterseniz profilimde link mevcuttur. Buradan devam ederseniz de inşallah yavaş yavaş paylaşım yapacağım.
1000 Kitap uygulamasından da alıntılarınızı paylaşabilirsiniz.
O zaman keyifli okumalar...
İnstagram: rumeysadoganm rumeysa.dogan.kitaplari
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatta hep hedeflerime ulaşmak için mücadele ettim. Şimdi ise kalbim için mücadele edeceğim. Çünkü kalbimde benden başka bir kalp daha var ve ben o kalbin en güzel konumundayım.
Sencer Aybars
...
Matem, hırs, mazi... Birçok hisle büyümüş genç bir adam... Geleceğine siyah bir perde çekmiş enkaz. Perdenin arkasındaki gerçeklere ise öfkesini yerleştirmiş koskoca mazi...
Sağ elini mezarın nemli toprağına daldırdı genç adam. Buğulanan gözlerini karşısındaki mezar taşına dikerek kaşlarını usulca çattı. Günlerin verdiği yorgunluk, daha dün öğrendikleriyle hemhal olmuştu. Dakikalarca mezar taşına bakıyor, konuşmak için araladığı dudaklarını tekrar sessizliğiyle kapatıyordu. Mezar taşına bakarak konuşmak, son zamanlarda oldukça ağrına gider olmuştu. Bu yüzden duasını eder, sessizce mezardaki isimle bakışır dururdu.
Kalbindeki acıya bir yenisini ekleyerek mezar taşına biraz daha sindi. Oturduğu mezar taşının buz gibi olması yanan yüreğini soğutamıyordu bilakis her gün öğrendiği yeni bir bilgi acısını biraz daha hatırlatıyor, mezarın kasveti ise şahlanmasını sağlıyordu. Topraktaki elini çekerek avucundaki toprağı sıktı ve elini havaya kaldırarak, elindeki toprağı mezardaki toprakla buluşturdu. Elinden akan topraktan bakışını çekerek mezar taşındaki isimlere kaydırdı.
Güntekin Aybars, Banu Aybars...
Elini isimlerin üzerine koyarak sertçe yutkundu. Boğazına oturan yumru ile yüzünü buruşturduğunda damağına sinen kekremsi bir tat kalbindeki zehre bir yenisini ekliyordu. Gözlerini huzursuzca kapatıp sertçe soludu. Ruhu sanki bir ıstırabın eşiğindeydi. Mezarlık soğuk ve kasvetliydi. Yüreği bu soğuk ve kasvetli havadan kurtulmak istercesine sızlıyordu ama ne buna engel olabilecek bir gücü vardı ne de bu hisse yenik düşecek acziyeti... Alışmıştı genç adam, alışmak zorundaydı. Bunu her gün biraz daha göstermişlerdi.
