MAD FOR YOUR KISS

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 17 : expectations

Ελένας POV

Ξημέρωσε μια νέα μέρα. Όλα μου φαίνονται πιο όμορφα πιο γλυκά. Έχω αισθήματα για τον Ζαν και πλέον αισθάνομαι παγιδευμένη στην αγάπη μου για εκείνον και στην αγάπη μου για την χώρα μου. Φοράω ένα από τα φουστάνια που έχω στην ντουλάπα μου , βάφομαι , φοράω τα τακούνια μου και βγαίνω έξω από το δωμάτιο για να πάω στον Μορέιρα. Δουλεύω για αυτόν και δεν πρέπει να το ξεχάσω.

Μόλις φτάνω στο γραφείο του χτυπάω την πόρτα αν και οι φρουροί επέμεναν να μου ανοίξουν. Σέβομαι τον προσωπικό του χώρο και δεν θα το έκανα.
- Περάστε!, ακούω την γνώριμη φωνή του.
Μπαίνω μέσα και το πρόσωπο του λάμπει από το χαμόγελο του.
- Ελένα!, λέει με ενθουσιασμό.
Χαμογελάω και υποκλίνομαι.
- Έλα να κάτσεις δίπλα μου.,μου λέει δείχνοντας μου μια καρέκλα ακριβώς δίπλα από την δική του πίσω από το γραφείο.
- Μα εγώ ....δεν θα μπορούσα., του λέω. Εκείνος ξεφυσαει.
- Έλα να κάτσεις Ελένα., σχεδόν με διατάζει.
Πηγαίνω και κάθομαι.
- Γιατί να καθίσω δίπλα σου όταν δεν είμαι τίποτα σημαντικό?,τον ρωτάω.
Με κοιτάζει και το πρόσωπο του σκοτεινιάζει.
- Μην το ξαναπείς αυτό Ελένα. Ίσως να υποτιμάς τον εαυτό σου. Υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους είσαι πολύ σημαντική.
- Όπως?,τον ρωτάω.
- Σε εμένα.,μου λέει. Εντάξει.... αυτό δεν το περίμενα να το ακούσω όπως ούτε από τον Ζαν περιμένω να μου πει "Σε αγαπάω".
Παρόλα αυτά η αλλαγή του Μορέιρα με κάνει να χαίρομαι και να εκπλησσομαι ταυτόχρονα. Είναι όμορφο να βλέπεις να αλλάζει κάποιος προς το καλύτερο.
- Λοιπόν ? Τι θα κάνουμε σήμερα?,τον ρωτάω για να αλλάξουμε συζήτηση. Γέρνει προς το μέρος μου.
- Δεν έχω κάτι να κάνω σήμερα. Πρακτικά Αγγλιδουλα μου είμαι όλος δικός σου.,μου λέει. Τι κάνει? Τον κοιτάζω και έπειτα απομακρύνω το βλέμμα μου κοιτάζοντας αλλού.
- Εμ....τι υποτίθεται πως πρέπει να απαντήσω?,τον ρωτάω.
Τώρα έχω την πλήρης προσοχή του.
- Να μου πεις να βγούμε.,μου απαντάει.
- Μα νόμιζα ότι μόλις το πρότεινες εσύ.,του λέω.
Μου χαμογελάει.
- Το έκανα αλλά άφησε την επιλογή του μέρους σε εσένα.,μου απαντάει.
Χαμογελάω και κοιτάζω τα πλεγμένα μου δάχτυλα πάνω στο ύφασμα του φορέματος μου.
- Μορέιρα εγώ.... Δεν είμαι έτοιμη να κάνω παρέα με κάποιον που σε λίγο καιρό θα σκοτώσει όσους ξέρω και θα καταστρέψει την χώρα μου. Δεν προτιμάω τον πόλεμο .... Σε..... εκτιμάω αλλά μου είναι αδύνατον να είμαι κάτι παραπάνω από σύμβουλος σου.,του εξηγώ.
Σηκώνομαι από την καρέκλα. Γυρίζω να τον κοιτάξω και τον βλέπω σκεπτικό.
Πάω να πιάσω το πόμολο.
- Τοξοβολία., μου λέει.
Σταματάω και τον κοιτάζω πάλι.
- Ορίστε?
- Τοξοβολία. Να πάμε να κάνουμε τοξοβολία.,μου λέει.
- Δεν....
- Σε διατάζω . Δεν στο ζητάω.,μου λέει.
Σηκώνεται και με πλησιάζει. Μου προτείνει το χέρι του και περνάω το χέρι μου μέσα από το δικό του μπράτσο.