MAD FOR YOUR KISS

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 23: Είμαι εδώ

Ελένας POV

Η επόμενη μέρα μου φάνηκε πως άργησε να έρθει. Όλα μου φαίνονται αργά. Μπαίνω στο μπάνιο για να χαλαρώσω λίγο. Κρύο νερό πέφτει επάνω στο σώμα μου κάνοντας με να χαλαρώσω πραγματικά. Όμως ένα πράγμα δεν καταφέρνει και αυτό είναι να βγάλω τον Ζαν από το μυαλό μου.

Λίγο αργότερα βγαίνω από την μπανιέρα και τυλίγω μια πετσέτα γύρω από το σώμα μου. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω στο δωμάτιο.
Η πόρτα ξαφνικά χτυπάει.
- Μισό λεπτό.....
Ανοίγει καθώς φωνάζω και ο Ζαν μπαίνει μέσα.
- Θεέ μου Ζαν! Είσαι καλά ....εγώ.....,με τραβάει στην αγκαλιά του και με φιλάει.
Ανταποκρινομαι κατευθείαν στο φιλί του. Τον αγαπάω τόσο πολύ που θα ήταν τελείως αδύνατον να τον διώξω από κοντά μου ακόμα και αν με φωνάζει ή με διώχνει εκείνος. Δεν είμαι έτσι. Αγαπάω χωρίς όρια και με τον Ζαν είμαι πολύ ερωτευμένη.
Σταματάω κάποια στιγμή να τον φιλάω και τον κοιτάζω στα μάτια.
- Μην ξαναπάς.,του λέω.
Με κοιτάζει χωρίς να μου λέει τίποτα.
- Ρισκάρεις την ζωή σου για έναν πόλεμο που...
- Με αγαπάς?,με ρωτάει. Σταματάω και  μένω άγαλμα.
Εκείνος γελάει από αμηχανία και περνάει το χέρι του πίσω από τον αυχένα του.
- Ελένα πες μου κάτι., λέει.
- Ναι ...σε αγαπάω Ζαν.,του λέω την αλήθεια.
- Γιατί?,με ρωτάει.
Παίρνω μία περίεργη γκριμάτσα.
- Ελένα σε ρώτησα κάτι απλό. Γιατί με αγαπάς?,με ρωτάει.
- Δεν ορίζεις τον έρωτα. Είσαι έξυπνος , καλός και περήφανος. Δεν μου ήταν δύσκολο να σε ερωτευτώ.,του λέω.
Εκείνος χαμογελάει και έπειτα σκύβει το κεφάλι.
- Αν δεν ήμουν εγώ θα με αγαπούσες Ελένα? Εννοώ με πέρασες για κάποιον άλλο. Αν ήμουν εκείνος τώρα θα με αγαπούσες?,με ρωτάει.
Γελάω.
- ζηλεύεις τον Φρανσίσκο?, ρωτάω.
- τι ? Όχι! Απλώς σε ρωτάω.,μου λέει.
Το χείλη του είναι σκισμένο από τον τραυματισμό και το χέρι του είναι τυλιγμένο σε γύψο.
- Ζαν αγαπάω εσένα. Ο Φρανσίσκο ήταν ότι απεχθανομουν. Ήταν παιδικός μου φίλος που εξαφανίστηκε και όταν του μίλησα δύο φορές συνειδητοποίησα πως με έβλεπε ως ένα τρόπαιο που έπρεπε να κατακτήσει. Όχι όμως Ζαν. Δεν ήμουν τρόπαιο και με εσένα ένιωσα την αγάπη.,του λέω και πέφτω στην αγκαλιά του.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά τα χέρια του με σφίγγουν και με το ένα μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
- Πρέπει να φύγω .,μου λέει. Φεύγει από την αγκαλιά μου , πηγαίνει στην πόρτα, την ανοίγει και βγαίνει έξω.
Δεν μου έδωσε την ευκαιρία να τον ρωτήσω που πάει. Τι έπαθε?
- Ζαν?, πηγαίνω στην πόρτα και τον φωνάζω αλλά εκείνος έχει εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο.

Λίγη ώρα αργότερα είμαι έτοιμη να πάω στο γραφείο του Μορέιρα. Πριν φτάσω σκέφτομαι πως θα έπρεπε να πάω εκεί που κάθονται οι εκπαιδευόμενοι για να δω τον Ζαν και να τον ρωτήσω γιατί έφυγε. Δεν θα το κάνω όμως. Θα δείξω αδύναμη και δεν το θέλω αυτό. Τον αγαπάω και του το είπα. Εκείνος όμως δεν μου είπε τίποτα. Δεν μου είπε αν με αγαπάει. Του το έχω πει τουλάχιστον τρεις φορές με διαφορετικό τρόπο και ο ίδιος καμία. Μια ζηλεύει τον Μορέιρα και μια τον Φρανσίσκο. Δεν υπάρχει ούτε ο ένας στην ζωή μου ούτε και ο άλλος παρά μόνο ο Ζαν.