MAD FOR YOUR KISS

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 18: YOU HAVE MY HEART

Ελένας POV

Ανοίγω τα μάτια μου στο άγγιγμα ενός χεριού πάνω στο δέρμα μου. Ο Ζαν με κοιτάζει.
- Δεν είπες τίποτα.,του λέω και γυρίζω από την άλλη.
- Ελένα ,μην ξεχνάς ποιος είμαι και τι κάνω εδώ.,μου λέει.
Ξεφυσαω και σηκώνομαι.
- Έχεις δίκιο. Ξέχασα. Ξέχασα ποιος είσαι γιατί έχασα τον εαυτό μου μαζί σου. Ξέχασα να σε μισό και άνοιξα την καρδιά μου. Απλώς ξέχασα.,του φωνάζω σπρώχνοντας τον.
Σηκώνεται και με τραβάει από τον καρπό μου επάνω του.
- Ελένα, σταματα να ελπίζεις πως ο Μορέιρα θα άλλαζε. Συνεργάζομαι μαζί του και δεν θα σε άφηνα να χάσεις την ζωή σου από ένα πείσμα μόνο.,μου λέει.
- Σε μισώ.,του φωνάζω.
- Αυτό με βοηθάει για αυτά που θα ακολουθήσουν. Μίσησε με Ελένα. Μίσησε με για να μπορώ να έχω μια αφετηρία στην ζωή μου. Σταμάτα να νοιάζεσαι.,μου λέει.
- τι στο καλό μου ζητάς?,τον ρωτάω.
- Ελένα δεν με ξέρεις ούτε στο ελάχιστο.,μου λέει.
- Μα....
- Μην με οδηγήσεις στο να αλλάξω τα σχέδια μου. Δεν θα είμαι αυτό που ελπίζεις.,μου λέει.
- Είμαι μέσα σε αυτά?,τον ρωτάω.
Με κοιτάζει και αισθάνομαι την φλόγα του πάθους μας να φουντώνει.

Την στιγμή διακόπτει ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα.
- Ελένα άνοιξε!, ακούω την φωνή του Βασιλιά.
Θεέ μου!
Ο Ζαν μου κλείνει το στόμα με το χέρι του.
- Σςς. Εμείς οι δύο δεν τελειώσαμε.,μου λέει.
Κατεβάζει το χέρι του.
- Κρύψου.,του λέω ψυθιριστα.
Πηγαίνει στο μπάνιο και κλείνει την πόρτα.

Ο Μορέιρα ανοίγει την πόρτα μου και μπαίνει μέσα.
-Τι στο......
-  Δεν άνοιγες και νόμιζα....
- Ότι το έσκασα? Ότι πέθανα? Τι στο καλό νόμιζες?,του φωνάζω.
- Όλα! Όλα αυτά που είπες πέρασαν από το μυαλό μου.
- Αλήθεια? Και με ποιο χάρηκες περισσότερο?,του φωνάζω.
- Δεν σου επιτρέπω.,μου λέει αυταρχικά.
- Με κουράζεις. Είσαι φιλοπόλεμος και με αηδιάζεις . Αν νοιαζοσουν έστω και λίγο δεν θα μου έλεγες όλη την ώρα την ανυπομονησία σου να κατακτήσεις την χώρα μου .,του φωνάζω.
- Μην ταραζεσαι.,μου λέει προσπαθόντας να ηρεμήσω.
- Δεν θέλω την συμπόνια σου. Με εξαντλείς. Μακάρι την μέρα που θα πας για πόλεμο να χάσεις όσους αγαπάς.,του φωνάζω.
- Πάψε!
- Όχι!,του απαντάω.
- Πριν πεθάνω θα σε πολεμήσω. Θέλω να απολυθω. Κάνε με υπηρέτρια ώστε να μην αναγκάζομαι να σε βλέπω.,του λέω αυταρχικά.
- Δεν πρόκειται να σε κάνω υπηρέτρια Ελένα. Πες ότι θες.,μου λέει.
Γελάω.
- Το ξέρεις ότι κάθε μέρα με σκοτώνεις και από λίγο. Θα έρθει η μέρα που θα σωθώ.
- Και πια θα είναι αυτή?
- η μέρα που θα πεθάνω.,του λέω. Έρχεται προς το μέρος μου και με πιάνει από τον λαιμό.
Έχει νευριάσει.
- Σου απαγορεύω .......να πεθάνεις. Με άκουσες?,μου φωνάζει.
Με σπρώχνει να καθίσω στο κρεβάτι.
- Μην με ξανά αγγίξεις.,του λέω.
- Δεν θα αφήσω να πάθεις τίποτα.
- Είσαι παρανοϊκός.,του λέω.
Πηγαίνει στην πόρτα.
- Ξεκουράσου και τα λέμε αύριο., λέει χωρίς να με κοιτάζει.
Φεύγει κλείνοντας την πόρτα πίσω του .