Chapter 13

0 0 0
                                    

FYA - Sick



I was awoken when I felt something caressing my hair. I wasn't even sure if I was dreaming of it or not. But when I slowly raised my head, my brows immediately furrowed when I saw how his hand was left hanging on the air.


Nakita ko ang gulat sa kanyang mukha nang inaangat ko bigla ang ulo ko, napatingin din siya sa nabitin sa ere na kanyang kamay at mabilis na ibinababa ito. Hindi ko na lamang pinansin ito at bahagya na lamang minasahe ang aking batok dahil sumakit ito. Mukhang nakatulog ako habang nakayuko ang ulo ko sa kama. Hindi ko rin naman namalayan na bumabagsak na ang talukap ko kanina habang binabantayan siya.


"How are you feeling?" I asked and sat properly on the monobloc.


I heard him cleared his throat before speaking. "A bit better than before."


Tumango naman ako at sandaling sinulyapan ang wristwatch ko. It was already four thirty in the afternoon. Buong maghapon na pala ako nandito.


"Y-You can leave me now. Thank you for looking after me," he said that made me looked at him.


I didn't respond to him, instead I stood up from my seat and slowly placed my hand on his forehead. Medyo bumaba na nga ang lagnat niya. He still feels a bit warm, but unlike before, his fever already went down. Though, I noticed how his fever is making him a bit less of an asshole than he is when he was normal. Like he's becoming human. That having him this kind of sickness is making him close from the first generation of the evolution of humans. That's how closely he is from being a human being.


"Just rest some more and drink your medicine. Tomorrow, I'm sure you'll be back to your normal self, again," I said and placed my hand down where I was a bit stunned on how he was looking at me straight in the eyes.


Napakurap-kurap ako at biglang bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa lapit namin. Kanina pa ba niya ako tinitignan? Ugh. Doesn't this asshole know the word creepy? And this way of his staring is really making me uncomfortable.


Kaya nang hindi ko makayanan ay nag-iwas na ako ng tingin at napatikhim. "So, I guess I'll be–"


Nahinto ako sa aking pagtatayo nang bigla niyang hawakan ang papulsuhan ko kaya muli akong napaupo sa kama kung saan mas malapit na kaming dalawa sa isa't isa. My eyes widened with shocked because of his bold movement. Sisinghalan ko na sana siya, pero naunahan na niya akong magsalita.


"I don't think I can ever be back to normal, again," he suddenly said while looking straight into my eyes, again.


Dahil abnormal ka talaga?


I don't know if my eyes were playing at me, but I saw different kinds of emotions in his eyes. Hindi ko rin siya magawang sitahin dahil parang napako ang mga mata ko sa kanya at hindi makagalaw dahil nalilito ako sa pinapakita niya.


"D-Don't be ridiculous, Asa. Lagnat lang 'yan, hindi naman nakataning ang buhay mo." Sa wakas may nasabi rin ako.


Akala ko kokontra siya sa sinabi ko, pero nagulat na lamang ako ng ngumiti siya ng malungkot at mapait sa akin. At mayamaya na lamang ay bigla niyang ipinatong ang noo niya sa balikat ko na naging dahilan ng paghigit ng hininga ko.


"A-Asa.." I couldn't say his name properly because I was really distracted by my fast beating heart and this good smell of his.


"Sana nga... sana nga lagnat lang ito," he suddenly said that made me stopped myself from pushing him. "Because I shouldn't be feeling this way. It feels so wrong and forbidden. It should sickens me to even think about it, but why can't I help myself to feel this towards you?" Aniya at unti-unting inangat ang kanyang ulo kung saan iilang dipa lamang ang layo namin sa isa't isa.


Forbidden, Yet Allowed (Griyego #1)Where stories live. Discover now