One Last Cry [Unedited]

Chapter 29

Wayve POV

Maaga akong nagising kaya naman 7 palang ay nasa school na ako.

Pagdating ko sa room nakakapagtaka dahil wala pang tao abaa pinaka maagap na ba ako nito. Ampotchi, oo nga pala kaya wala pang tao kasi 9 pa ang pasok namin. Mukha naman akong loner kung maghihintay akong magisa sa room tas ang tagal din ng 2 hours.

Kaya naman naisipan kong pumunta sa starbucks malapit lang sa school.

" Frappuccino po"

Pagkaorder ko humanap ako ng magandang pwesto, pinili ko iyong katabi ng glass wall.

Nagulat ako nang may biglang umupo sa bakanteng upuan sa harap ko.Nginitian ako nito pero inirapan ko lang siya.

"Hi" aniya.

Tss, he's acting like nothing happened at all ,hmm maybe he doesn't care.

"Why?" I ask.

"Sabi ko hi wala bang hello diyan"nakangising aniya.

"Why do you keep on following me?" tanong ko kahit na hindi pa naman talaga ako sigurado kung sinasadya niya ba talaga ang pagpapakita sa akin or its all because of destiny.

"Do you think I'm following you?" sinandal niya ang isang kamay niya sa mesa saka tumalumbaba. "Nagkataon lang na nakita kita dito ngayon kaya nilapitan kita" seryosong aniya.

The way he look at me its like nothing happened between us. How pity I am for expecting he will apologize the first time he saw me.

"Bakit mo ako nilapitan pa?"tanong ko.

"Be... cause" hindi niya tinuloy kung ano ang sasabihin niya.

"Because?"

"I want you back" diretsong aniya.

Hindi ako makapaniwala sa sinabi nito. Pagkatapos ng nangyari sa amin, he want me back?

Bigla naman nagbago ang pinatugtog na music dito sa starbucks.

Baby, I want you back right now
(Baby, I want you back right now)
Yeah, the way you love, can you teach me how?
(Yeah, the way you love, can you teach me how?)🎶

Napangisi ako habang umiiling," Are you
crazy?"hindi makapaniwalang tanong ko.

'Di mahapayang-gatang, okay lang sa akin
Kasi 'pag tapos na magalit, ika'y bumabawi
Kahit tinotopak, mahal pa rin palagi
Kaya please, come back to me🎶

"I'm serious" aniya.

"I'm okay now Froster so please wag mo na akong kausapin pa. Kapag nakita mo ako huwag mo na akong lapitan pa. Ituring mo na lang ako na para bang hindi mo kilala" seryosong sambit ko bago ko kinuha ang bag ko saka ako tumayo sa kinauupuan ko.

Bago pa man ako makahakbang narinig kong nagsalita siya.

"I'll do my best to prove that I still love you" aniya.

Hindi ko na pinansin pa ang sinabi nito, dire-diretso na akong naglakad palabas sa starbucks.

Napahinga ako ng malalim ng tuluyan na akong makalayo sa cafe na iyon.

I hate him, I really hate him. How can he say that after all this years? He still love me? Seriously?nakakahithit ba siya tsk.

Pagdating ko sa room madami ng tao. 15 minutes na lang din kasi start na ng klase.
Nang makaupo na ako sa upuan ko hindi pa din mawala sa isip ko iyong sinabi ni Froster.
Is he meant what he say? Bakit andali sa kaniya na kausapin ako na para bang walang nangyari?