One Last Cry [Unedited]

Epilogue

Froster POV

Many years have passed before I decided to go here in the Philippines to meet my mother.

Gamit ang motor na kabibili ko lang iyon ang sinakyan ko papunta sa bahay nila. Kita mula dito sa labas na mayaman ang pamilya nila.

Nawalan ako ng lakas ng loob para mag door bell.
Kaya kinuha ko na lang ang camera ko at nagpicture na lang sa paligid. Napahinto ako sa pagkuha ng litrato ng may narinig akong mga yabag ng kung sino.

I smiled when I saw a girl walking so fast, she looks scared maybe beacuse of me. Do I look kidnapper or what?

She stop walking when I told her that she has stain, akala ko hindi ako nito lilingunin.

"Ah!hehe siguro nga may naupuan ako,sige alis nako" nahihiyang aniya.

Nakaalis na siya lahat-lahat pero hindi pa din mawala ang ngiti ko, damn she's cute.

The day after tomorrow I came again to my mother's house but still I don't have any confidence to face her.

I didn't expect I wil able to see again that damn cute woman.

Hindi ko akalain na ang una, pangalawa naming pagkikita ay nadagdagan pa. Hindi ako naniniwala sa destiny pero ng paulit-ulit kaming nagkikita nagbago ang paniniwala ko.

Sa bawat araw na kasama ko siya mas lalo akong nagiging masaya at mas lalo akong nahuhulog sa kaniya.

"I love you Wayve, I promise I won't hurt you" I really meant want I say.

I love her not because she's beautiful but because she has a good heart.

"Why?" naiiyak na aniya.

"So, nakikipag break kana talaga?" I want to hug her but I stop myself. 

"Sorry" iyon lang ang lumabas sa bibig ko.

"I love you, Froster"

I love you too Wayve, gusto kong sabihin yan sa kaniya pero mas pinili kong huwag na lang.

Alam ko kung gaano kasakit maiwan pero mas masakit mangiwan.

I have my reason why I did that.

From the very start I knew na wala na akong babalikan pa.

Nang makita ko siya sa bar sinadya ko talagang lapitan siya.

"Buhay kapa pala" nasaktan ako sa sinabi nito pero hindi ko pinahalata.

"Do you wish that I'm gone?"

Hindi siya nakasagot sa tanong ko, kaya inisip ko na lang na baka dahil sa alak kaya niya nasabi iyon.

Hinawakan ko ito sa braso ng mabunggo ng kung sino. Ayoko mang umasa but the way she look at me I know she still love me.

"Back off" napabitaw ako sa pagkakahawak sa kanya at tinignan kung sino ang nagsalita.

"Bestfriends turns into a lover huh!" I remained cool in front of them even it hurts.

Kahit hindi ako sigurado kung may sila nga ba talaga. Pinili ko pa ding maghabol sa kaniya, I chase her not until he said to me 'Hindi kana nakakatuwa, tama na tigilan mo na ako. Pagod na akong masakatan at maging tanga'. There I realize na siguro nga titigil na din ako. Hindi na tama na dagdagan ko pa iyong mga pagkakamaling nagawa ko.

"Dad can I go back to Philippines?"

"No, Hindi ako papayag sa gusto mo, ayokong may mangyaring masama sayo"

"Please dad, I want to see her. Please"

He took a deep breath. "But this will be the last" aniya.

I nod at him, I know this will be the last.

Pinilit kong makapunta sa isa sa pinaka importanteng occasion sa buhay niya.

Nakangiti ko siyang pinagmamasdan sa malayo, masaya ako ngayon para sa kaniya.

"From the botton of my heart , Congratulations everyone again magandang buhay sa ating lahat" napapalakpak ako ng matapos ang speech niya.

Pinunasan ko ang mga luha ko, If only I didn't hurt her, If only I stay by her side.

But I didn't do, mas pinili kong masakatan siya habang maaga pa. I don't want her to be hurt and misirable because of me.

I'm happy for her, maybe this is the last time I will see her.

Calling dad...

"You need to go back here for your chemotheraphy" aniya.

The reason why I left her before is because I have a cancer stage 1 that time. Kaya mas pinili kong masaktan siya ng mas maaga.

Akala ko kakayanin ko ng wala siya pero nagkamali ako. Nagpalakas ako para makabalik ulit, I decided to remain my days to be with her but its too late.

Napangiti ako ng matanaw siyang yakap yakap ang kaniyang papa.

Its no nice to see her so happy like that. Kung sana hindi ko na siya iniwan pa, kung sana lang hindi ko na siya sinaktan pa.

I'd rather be single forever if not her. Inayos ko ang bonet ko, nalagas na ang buhok ko dahil sa sakit na ito.

For now I will hope for impossible to happen co'z my cancer is now at stage 4.

Alam kong mahirap ng maka recovor sa gantong sakit pero umaasa pa din ako kahit napaka imposible.

Maybe in another life I will still meet the girl I love the most.
-Froster Grey Carter-