Collided by Fate

CHAPTER 14

FALINI

I've never felt this empty in my whole existence. Naramdaman ko kung gaano kasarap sa pakiramdam na nasa tabi ko si Zach. Nayayakap, nahahalikan ko kapag gusto ko. Nakakatabi sa pag tulog at natititigan ko ng malapitan.

Three days had passed already. Lumipas ang mga araw na iyon na lagi akong umiiyak tuwing gabi. Sinusubukan ko namang pigilan pero ang hirap. Ang bigat bigat sa dibdib.

Miss na miss ko na sya. Noong sabay kaming pumasok na ang huli araw na nakasama ko sya. Hindi ko alam kung bakit hindi na sya nagpakita saakin simula nung lunes. Kahit anino. Wala talaga.

Hindu ako makatulog ng maayos kakaisip sakanya. Kaya kahit kulang sa pahinga gumigising parin ako ng maaga. Lagi akong nagmamadali sa pag pasok. May mga araw na five am palang ng umaga ay nasa hotel na ako. Umaasa na makita ko sya sa trabaho.

Im always hoping that he will show up to me any time. I am not having lunch because i am always waiting for him. I'll busy myself waiting and working to the point that I won't notice the time.

But at the end of the day. There's no zach. Nagtatampo ako sakanya pero mas nangingibabaw ang pagka miss ko sakanya. I'm also starting to worry about him. Kamusta na kaya sya? Kumakain ba sya sa tamang oras? Sino ang mga kasama nya?

Hindi nya ba.. hindi nya ba ako namimiss? Bakit hindi na sya nag papakita saakin? Bakit bigla nalang walang paramdam?

Alam ko. Hindi tama na ganito agad ang maramdaman ko sakanya. Pero mas mali yata kung tama na.

Natatakot ako.. natatakot akong baka iniwan na nya ako. Na baka iyon na ang last. Ang sakit sa dibdib. Pakiramdam ko kulang na kulang ako ngayong wala sya. Pagkatapos na akong makuha? Bigla nalang sya nawala?

Bakit ang bilis naman?

Yan ang tanong ko lagi sa sarili ko. Tanggap ko naman kung iiwan nya ako pero yung ganito kabilis? Hindi ako handa. Ang hirap. Ang sakit sakit.

Kung alam ko lang na ganito kabilis. Na ganito ang mangyayari. Edi sana pinagbigyan ko na sya sa lahat ng gusto nya. Sana sinulit ko na yung mga oras na kasama ko sya.

May bago na yon! Sa gwapo nya panigurado may iba nang katabi yon sa pag tulog. May iba na syang hinahalikan. May iba na syang niyayakap. May bago na falini.

I cant stop myself from overthinking. I couldn't help but to get angry. And its eating up my sanity and rationality. Nagtatampo ako.

Dalawang araw? Dalawang araw ko lang naramdaman ang presensya nya sa tabi ko. Dalawang araw ko lang syang nakasama ng ganoon. Pero parang dalwang dekada ang mga iyon.

Wag kang mag demand falini. Walang kayo.

That thought made me cry even more. Nasa trabaho ako. I took a break dahil hindi na ako makapag trabaho ng maayos.

Im here inside the locker room. Today is Thursday, it's Thursday and im still hoping he'll show up to me. Hoping he will apologize for not showing up. Hoping he will come to me and hug me because he misses me.

Hoping he would smile lovingly while staring at me like he always does. Hoping he will kiss me like he used to. Hoping... hoping he will be back in my arms again.

Umiyak ako ng umiyak dahil sa pangungulila sakanya. Hindi ko mapigilan ang pagluha. Namamaga na ang mata ko dahil sa pag iyak.

I know my chefs noticed my sudden changes and my gloominess. Every time I'll meet their gazes they will smile at me sadly and look away afterwards. Napapabuntong hininga nalang ako dahil nahihiya na ako sakanila.