Collided by Fate

CHAPTER 24

FALINI

This cant be! Oh my god!

Hindi ko iniwan lahat ng meron ako sa London para makita ang lalaking ito! Hindi ako nagpaka layo layo at tinalukuran lahat para maging ganito ulit kalapit sa lalaking sumira saakin.

"I found you.." He said in my neck.

Tumayo ang balahibo ko at halos mamanhid ang buong katawan ko ng maramdaman ko ang pag dampi ng labi nya sa leeg ko at ang init non.

I bit my lip while barely breathing.  Ano bang ginagawa nito dito? Bakit ba sya bigla nalang sumulpot dito?! And what the hell?!

Found? What did he meant by that? Is he?

Dont tell me hinahanap nya ako?! Sinundan nya ako dito? For petes sake he is a married person! What else does he need?!

Hindi parin ako gumagalaw sa kinatatayuan ko. Masyado pa akong gulat sa mga nangyayari. I dont know what to do first.

Gusto kong bumitaw sa yakap nya. Gusto kong itulak sya at talikuran. Gusto ko syang sigawan at tanungin kung bakit pa sya nandito. Gusto ko syang ipag tabuyan. Gusto syang saktan.

Marami akong gustong gawin sakanya pero hindi ko malaman kung ano ang gagawin ko.

I don't like what I'm feeling right now. I cant deny it. I like it when he's hugging me this way. I really missed this one. But I just cant. Hindi tama.

"Ate sorry." Charisse apologized. Napatingin ako sa direksyon nya. "I didn't know na susundan ako ng kapatid nya."

Umiiyak na sya dahil alam kong sinisisi nya ang sarili nya. She's a good woman at alam kong hinding hindi nya ako ipag papalit sa kahit ano.

They always care for me. We always care for each other. Hindi rin namin ugali ang manlaglag ng kadugo namin.

Siguro nagkataon lang. They all kept about where i am. Hindi nila sinabi sa kung kanino. Specially to the Jhonsons and to his friends.

"Ate sorry talaga.." umiiyak nyang sabi.

Gusto ko syang lapitan para patahanin sya pero hindi ko magawa dahil may lalaking mahigpit ang yakap saakin ngayon. Napabuntong hininga nalang ako. Bakit ba kasi nandito to?!

Napasulyap naman ako sa lalaking kasigawan ng pinsan ko kanina. Malalambot ang tingin nyang nakamasid saamin ni Zach ngayon.

I saw him smiled at me. My brows raised with what he did. Inalis nya ang tingin saakin at humarap kay Charisse.

"They need privacy." Sabi nya sabay hawak sa kamay ng pinsan ko at hinila iyon.

Habang hinihila ito  palabas ng pinto. Nakatingin saakin ang pinsan ko na maluha-luhang parang humihingi ng tawad. Ngumiti nalang ako sakanya at tumango para ipakitang ayos lang.

It's not her fault anyways. So why blame her? She didn't do anything bad.

"Baby.. i missed you."

Napukaw ako sa pag iisip ng marinig kong nag salita ulit si Zach sa leeg ko. Ramdam na ramdam ko ang pag hinga nya doon.

Naninibago ako. Hindi na ako sanay sa ginagawa nya. Kung dati ay gustong gusto ko ang pag lalambing nyang ganito. Ngayon hindi ko na alam.

Mag sisinungaling ako sa sarili ko kung sasabihin kong hindi kong ayaw ko nito. Aaminin kong naninibago ako. Pero yung epekto nya saakin ay nandito parin. Parang hindi nga nabawasan eh.

Gusto kong damhin ang yakap nya. Gusto kong hayaan syang maging ganito kalapit saakin.

But the memory of his wife. And the thought of his child is making me want to let go of his hug.