My Possessive Alpha

Hoofdstuk 24

Hailey p.o.v
Ik nam een hap van mijn carpaccio en sloot mijn ogen. Het was echt heerlijk. Ons voorgerecht was er, Finn had - zoals altijd, ik snapte echt niet waarom hij dit altijd pakte in een restaurant - stokbrood met kruidenboter.

De psychopaat naast me had tomatensoep, zijn jongere versie daarvan had een salade.

Mijn vader zette net zijn tanden in een stuk bruschetta, ik bedacht me dat ik dat eigenlijk ook had kunnen nemen. Het was eigenlijk een soort luxere versie van stokbrood, met frisse tomaat. Misschien ook iets voor Finn de volgende keer.

En Roan en Sandra deelden de borrelplank, die er erg goed uit zag. Er lagen inktvisringen op, olijven, stokbrood, kleine loempia's.

Mijn vader en Roan hadden een discussie over auto's. Sandra was aan het praten met haar jongere zoon, soms betrok ze Finn in het gesprek. Ik zat rustig mijn carpaccio te eten.

'Heb ik je al verteld hoe sexy je er uit ziet in die jurk?' Daniël draaide zich naar me toe, leunde wat naar voren en blikte even naar mijn borsten. Ik trok mijn jurkje aan de bovenkant wat meer naar boven, zodat ik minder inkijk had en rolde met mijn ogen. Zijn blik gleed over mijn benen heen. Kon hij ook gewoon eens niet naar mijn lichaam kijken?!

'Kan je me niet voor een seconde met rust laten?' Hij tikte met zijn vinger tegen zijn kin alsof hij echt aan het nadenken was.

'Oké,' stemde hij toe. Eindelijk ben ik van hem af. Ik nam een slokje van mijn drinken en genoot van de rust.

'Eén.' Ik wendde me weer tot hem en keek hem weer geïrriteerd aan.

'De seconde is voorbij,' grijnsde hij.

'Was ik niet duidelijk genoeg de vorige keer?' siste ik. Ik haatte het dat ik zijn familie had ontmoet en dat ik hier nu verplicht zat met hem. Naast een moordenaar. Ik werd echt misselijk van hem. Als ik dacht aan alle dingen die hij me had aangedaan. En al die andere mensen.

Mijn vader keek soms naar ons en schonk me dan een blik met medeleven en naar Daniël keek hij gewoon boos, wat hij verdiende. Maar waarom haalt mijn vader ons niet gewoon weg hier? En toen had ik echt een goed idee. Ik grijnsde in mezelf en stond op. Ineens keek iedereen me aan.

'Wat ga je doen?' vroeg Daniël, ik negeerde hem. Mijn vader stelde dezelfde vraag.

'Even naar de wc.'

Waar was de wc überhaupt hier? Ik keek een beetje rond en uiteindelijk vond ik hem. Maar ik ging niet naar de wc om naar de wc te gaan, ik had gewoon even wat privacy nodig. Ik ontgrendelde mijn telefoon, ging naar contacten en drukte op Sophie.

Hij ging een keer over, een tweede keer, derde keer... na de achtste keer ging hij over naar voicemail. Ik zuchtte. Mijn vinger vond toen de naam Owen. Opnieuw belde ik hem. Een keer over, twee keer, hij nam op!

'Hailey,' zei hij verrast. Ik grinnikte.

'Hey Owen, fijne Kerst!'

'Dank je, jij ook. Maar hoezo bel je me op Tweede Kerstdag?'

Ik krabde ongemakkelijk aan mijn nek, alsof hij erbij was. 'Ik heb een gunst nodig.'

'Oké, vertel.'

'Dus ik ben uiteten met pap, Finn en Daniël's familie-'

'Wat?!' Ik denk dat mensen in het restaurant Owen nog hoorde schreeuwen.

'Rustig, ik wist het niet van te voren. In ieder geval, ik moet hier weg. En pap en Finn moeten ook weg.'

'Wat wil je dat ik doe?' Hij was duidelijk in de war.