My Possessive Alpha

Hoofdstuk 20

Hailey p.o.v
'En wat deed je nadat je de brief had gelezen?' Owen en Sophie keken me nieuwsgierig aan. We zaten buiten op het schoolplein. Daan was er niet bij. Ik wist niet of dat was omdat Daniël hem nodig had, of omdat hij me niet onder ogen durfde te komen. Hij had tenslotte wel mee geholpen aan de marteling van Owen en twee dagen geleden had hij me nog in de val gelokt.

'Toen ben ik opgestaan en weggegaan.'

Owen keek me een soort van... trots aan? En Sophie was erg verbaasd.

'Zonder wat te zeggen?' vroeg Owen.

'Nee, ik heb nog wel wat dingen gezegd. Zoals dat we gewoon van elkaar moeten wegblijven en dat ik hem eigenlijk niet vertrouw.'

'Zou je ook niet moeten doen,' zei Sophie, 'ik ben blij dat jullie nu niks meer hebben.'

'Ik ook,' beaamde Owen.

Ik heb me altijd afgevraagd waarom Sophie Daniël zo erg verafschuwde.

'Hey Soof,' begon ik aarzelend, 'hoezo haat je Daniël zo erg?'

'Wat? Ik haat hem niet.' Nonchalant keek ze naar haar nagels.

Ik zuchtte en sloeg mijn armen over elkaar heen. 'Je hebt hem nooit gemogen.'

'Ja inderdaad,' beaamde Owen.

Ze haalde haar hand door haar haar heen en keek ons aan. 'Jullie weten toch nog dat Bart vorig jaar is overleden?' Tranen ontstonden in haar ogen. We knikten allebei. Bart was Sophie's kleine broertje, hij was nog maar tien jaar oud toen hij kwam te overlijden. Hij is aangereden door een auto toen hij buiten aan het fietsen was.

'De bestuurder was Daniël.'

Miljoenen gedachtes vlogen door mijn hoofd. Daniël?

'Het was een ongeluk, toch?' vroeg ik voor de zekerheid. Het kon bijna niet anders, Daniël was wreed, maar hij zou toch nooit een kind expres aanrijden?

Mijn hartslag verhoogde toen ze haar hoofd schudde. Mijn handen begonnen te trillen. Hij heeft een kind expres aangereden...

'Gaat het?' Een bezorgde Owen verscheen voor mijn gezicht.

'Ik ben gewoon even... in shock,' antwoordde ik langzaam, 'waarom zou hij dat Bart aan doen?' Ik wendde me tot mijn vriendin.

'Daniël vond dat Bart niet genoeg respect toonde. En je kent Bart, hij had best een grote mond voor een tien-jarige. Het was al de zoveelste keer dat Bart blijkbaar respectloos deed tegenover Daniël, Bart wist wat Daniël allemaal uitspookte en dat hij mensen martelde. Dus bij een pack bijeenkomst, onthulde Bart wat Daniël allemaal voor slechte dingen deed. Daniël probeerde zichzelf er uit te praten, maar dat lukte niet echt. Meerdere mensen wisten namelijk dat er ook een slechte kant aan Daniël zat. Toen op een dag, ging Bart met de fiets naar een van zijn vriendjes toe. Toen zag Daniël zijn kans.'

De tranen rolden inmiddels over haar wangen heen. Het was ook niet niks dit. Ik had enorm veel medelijden met haar, nu nog meer nu dat ik weet dat Daniël de oorzaak is waarom Bart er niet meer is.

'Ik denk niet eens dat Daniël me herkende toen hij me voor het eerst zag, hij heeft zoveel mensen vermoord, hij houdt het allemaal niet meer bij. Maar ik wist wel wie hij was. De moordenaar van mijn broertje.'

'Het spijt me zo erg,' fluisterde ik tegen haar.

'Je kon er toch niks aan doen,' glimlachte ze zwakjes terug. Ik trok haar in een knuffel en hoorde haar zachtjes snikken.

Ik liet haar los een veegde een traan van haar wang. 'Waarom heb je nooit wat gezegd? Als ik dit wist had ik hem nooit, maar dan ook nooit een kans gegeven.' Ze sloeg haar ogen neer.